Het verhaal van buurvrouw Hans en de passiebloem leerde me de eindigheid van het bestaan te zien in de context van het leven. Het leerde me zien dat ik iets kan verliezen, maar dat er van het leven dat ik verlies altijd een spoor zal blijven.

Gisteravond zat ik met mijn schoonfamilie aan tafel. We doen dat al een aantal jaren. Op 1e kerstdag werkt mijn schoonvader in de kerk en mijn schoonmoeder in het verzorgingstehuis. Liefdevol zorgen ze voor de mensen voor wie ze verantwoordelijk zijn. Op 2e kerstdag koken ze voor hun kinderen en kleinkinderen. Een volle tafel roept ieder jaar weer hilariteit op bij hun kinderen. Aangezien ik zelf niet opgegroeid ben in dit gezin begrijp ik de hilariteit niet altijd, maar dat maakt niet uit. Het samenzijn is goed.

Gisteren tijdens het eten begon mijn schoonzusje plotseling over mijn boek. Ze vond sommige zinnen zo mooi geschreven. Ik wilde uiteraard graag weten over welke zinnen het ging.  Ze noemde bovenstaande zinnen maar kon het niet helemaal citeren. Het gesprek ging weer verder over andere dingen en  na een genoeglijk samenzijn vertrokken lief en ik. Zonet dacht ik er weer aan en nieuwsgierig las ik  de quote die mijn schoonzusje noemde. Het is inderdaad een mooie zin. Maar nog mooier vind ik dat de zin  herkenning  oproept en betekenis geeft. Dankbaar ben ik dat de woorden die ik heb opgeschreven mensen raken in hun bestaan.