Kerst. Ik denk niet dat het ooit mijn favoriete feest wordt. Ook dit jaar weer probeer ik met een verward en moe hoofd me met flair door de dagen heen te werken. In de aanloop er naartoe werd ik wekelijks geconfronteerd met het woord ‘urgent’ . Op mijn werk viel het woord ‘urgent’ wekelijks en thuis was er ook de nodige ‘urgentie’ omdat de regenboogprins een week te vroeg op was, en we hem daarom thuishielden waardoor onze agenda’s op zijn ritme aangepast moesten worden.  Gesloopt voelde ik me afgelopen vrijdag.

En juist als ik me gesloopt voel loop ik het risico dingen te lezen die ik niet wil lezen. Zo las ik nu een verschrikkelijk artikel uit het AD over de Rohingyavrouwen uit Myanmar die stelselmatig verkracht en gemarteld worden. Verschrikkelijk. Meisjes van 13, moeders, oma’s. Mensen zoals ik. Verschrikkelijk voor hen, en verschrikkelijk voor hun (toekomstige) kinderen. Zo’n artikel komt dan keihard binnen en ik voel me verschrikkelijk machteloos. Tegelijkertijd komen de appjes binnen van vrienden en familie met kersttafereeltjes en fijne wensen.  Per ongeluk lees ik ook nog een artikel in de psychologie over Edith Eger, psychotherapeute en holocaustoverlever. Krrrtsltng kkrrrrtsltng…in mijn brein.

Tegelijkertijd vier ik samen met dierbare Blossom-gangers kerst. Tegelijkertijd gaan we naar mijn en zijn ouders en sturen we grappige apps naar familie en vrienden van ons en de regenboogprins. Tijdens deze dagen houd ik me maar een beetje vast aan het beeld van Maria en het kind – die samen met haar man Jozef, vastbesloten was, zorg te dragen voor het kind dat aan haar was toevertrouwd. Er zijn veel dingen die ik niet kan, maar dit kan wel. Samen met mijn lief. Een paar woordjes in een tweet van Marnix Pauwels die ik ook geheel per ongeluk net las zijn ook verlichtend:

“ Voor iedereen bij wie
de eenzaamheid nu
echt begint te knagen;
er is geen kerstgevoel,
het zijn maar dagen.”

Hiervoor mijn hartelijke dank.