Misschien vat deze zin, die ik een paar weken geleden las als titel van een voorstelling van Eva Line de Boer, ‘dit gebeurt allemaal tegelijk’ mijn gedachten en gevoelens over 2016 wel samen. Wat een jaar!

Miljoenen vluchtelingen wereldwijd, de ontruiming van Calais, de verwoede strijd tussen Trump en Clinton, de dood van Bowie en Prince, de dood van Hebe Kohlbrugge, de start van een nieuw klein festival van het filosofiemagazine, de masterstudie die veel tijd kostte, mijn werk vol veranderingen en vernieuwingen, de stapel interessante ongelezen boeken die zich verhoogde, de regenboogprins die helemaal voltijds bij ons kwam wonen, het proces tegen Wilders, de strijd om de regenboogprins op school te houden, de kinderen die geboren werden bij de zuid-Afrikaanse Lizelle en de vreugde die dat teweeg bracht. Het maken van een voorstelling met collega’s en het werken in een projectgroep aan een gedeeld verhaal. De wandelingen en gesprekken met verdrietige vriendinnen. Vele gesprekken en contacten met hulpverleners. De komst van mijn Duitse vriendin Natalia en haar kinderen. De heerlijke dagen in Noord Frankrijk met Blossom030 en de reis ernaartoe en vandaan met dierbare vrienden. Het gesprek met de biologische moeder van de regenboogprins. De kleine intieme momenten met mijn geliefde zus. De familie-meetings. De trouwdag van Anique  en Erik. De tergende film ‘the act of killing’. De boeiende gesprekken over de waarde en het wat van storytelling met vriend Rick. En gisteren nog de nacht van de eeuwigheid.  Alles voltrok zich achter elkaar en tegelijkertijd. En als in een soort vertraging zag ik en ervoer ik al die dingen die allemaal tegelijk gebeurden. Ik handelde, en voelde me energiek en tegelijk ging alles te snel en was het teveel om te vatten. Ik probeerde te zien, te luisteren, te voelen en er waren zoveel contrasten tegelijk dat ik vooral eindigde in ‘niet weten, niet begrijpen, vraagtekens over ‘waar leidt dit toe’ en welke zin kan ik er aan geven? Tijdens de laatste evenementen die ik bezocht hoorde ik dat niet weten, niet begrijpen en zoeken naar zingeving terug bij diverse sprekers en artiesten. Voor mij was 2016 een vol en enerverend jaar vol onzekerheid, maar ook vol energie en hoop (ondanks mijn zorgen over de wereldwijde ontwikkelingen). Zin aan mijn leven geven mijn man, mijn zoon,  de mensen om mij heen van wie ik houd, en daarnaast de zoektocht naar waarheid en waarachtigheid wat me helpt in het maken van keuzes.  In december vertelde Erik Borgman een wordingsverhaal op basis van het oeroude scheppingsverhaal. Een verhaal van vrijheid en wijsheid. Dat verhaal gaf mij houvast in alle turbulentie. Het verhaal gaat terugkomen in 2017. Wie weet morgen al?