Onze briljante docent Elwin Semrad raadde ons dringend af om in het eerste jaar van onze opleiding psychiatriehandboeken te lezen. Ik weet nog dat ik hem ooit vroeg: ‘Wat zou u deze patiënt noemen: schizofreen of schizoaffectief? Hij was even stil, streek over zijn kin en leek diep in gedachten verzonken.’ Ik denk dat ik hem Michael McIntyre zou noemen’ antwoordde hij. (Uit: Traumasporen – prof. dr. Bessel van der Kolk)

De kerstvakantie begint morgen. Vandaag was ik te gast bij het Vathorstcollege om te kijken naar de kerstproductie van de 3e klassen. Zo’n 100 leerlingen gaven alles wat ze hadden en lieten hun ontwikkelende talenten zien.  De docenten reguleerden, bemoedigden en steunden de leerlingen. 4 VWO zat in de zaal en moedigde de leerlingen aan door regelmatig tussendoor te applaudisseren. Het was bijzonder om hierbij te mogen zijn. Is dit waar onderwijs over moet gaan? Over mensen die uitgenodigd worden hun talenten in te zetten en die daarin aangemoedigd worden door docenten en ook door de mensen die net een paar jaar verder zijn?

Door het stukje dat ik las in het boek ‘Traumasporen’ realiseerde ik me weer hoe snel ik het risico kan lopen me te verliezen in een soort rol. In wat er geschreven, welke procedures, hoe veel tijd en onderwijskwaliteit etc. Maar daar gaat het niet om. Het gaat er om, vanuit mijn perspectief, dat ieder die onderwijs wil ontvangen, een onderwijzer krijgt. Iemand die verder is dan de student, maar die zich ook bewust is van zijn eigen falen, lijden en verlies. Iemand die de student uit kan dagen, bemoedigen en indien nodig begrenzen. iemand die iets unieks kan leren aan de student. Iets van zichzelf. En die ook wil en kan leren van de student. En die die student ziet als mens en niet puur als toekomstige professional.

Deze week werd ik twee keer bevestigd in deze visie. De eerste keer door mijn collega Carmen, die iemand leerde op zijn ‘guts’ te vertrouwen in plaats van op zijn hoofd. De tweede keer door student Floortje die mij vertelde over haar buitenlandervaring de afgelopen maanden. Ze trok me mee in haar leerzame tijd en in een mens tot mens gesprek. De toets die ze moet gaan halen kwam ook nog ter sprake, maar dient vooral om de waardevolle leerervaringen die zij heeft gehad, om te zetten in tekst en taal en zo een plaats te geven binnen haar professie. Op zulke momenten ben ik blij en dankbaar met collega’s en studenten en schrijvers over hun belangrijke leraren, die me blijven onderwijzen, hoe een goede leraar te zijn.