Het was zo’n dag dat alles er tegelijk was. De dood, nieuw leven, het lijden, de waarheid en de schoonheid. Maar boven alles was er het goede, dat gekleed ging in  de mantel van liefde.

Het is 8.30. We zetten de regenboogprins af bij school en rijden samen door naar Drachten. Mijn telefoon ligt op schoot terwijl ik denk aan Sis die het deze week moeilijk had. Ik probeer het even; contact maken via Insta. Het lukt. We chatten een tijdje over wat er gebeurde en waarom en wat eventueel ook een oplossing zou kunnen zijn. Ik zoek samen met Egbert mogelijkheden om haar tegemoet te komen. In het nu is daar een kans. Een bliksembezoek vanmiddag. Terwijl we doorrijden bedenk ik me dat we ongeveer een jaar verder zijn in ons intensievere contact met Sis en dat dat nu heel okay is. En tegelijk kunnen we ook veel niet. We kunnen de oneerlijkheid in haar leven en haar rugzak niet dragen. Ik word er altijd een beetje verdrietig van. Maar wat we nu doen, een beetje meedragen en de prins en Sis vaak de mogelijkheid geven samen op te trekken is ook iets. Is dat genoeg? Ik hoop het.
We rijden ondertussen door naar het afscheid van Egbert’s oom Klaas, die Corona kreeg en vorige week zondag overleed. Oom Klaas, die ik maar een beetje ken, maar die me altijd het gevoel gaf dat ik er helemaal bij hoorde.
We kunnen niet bij de begrafenis zijn, door alle maatregelen. Maar we kunnen wel even langskomen om een menselijke erehaag te maken.
Ter plekke aangekomen bedenk ik me dat heel Drachten ook dacht; daar moet ik zijn, want de erehaag is verdeeld over de volledige ‘eigen weg’ van de familie.

Stal

Oom Klaas ligt opgebaard in de stal.  Als ik de stal binnenloop treft mij het gedichtje dat daar hangt. Over een geitje en een weitje  (zie foto 1).
Dan zie ik de grafkist van Klaas. Die staat aan het einde van de stal, omringd door vazen met bloemen. Ik ruik de geur van stro. Ik zie naast de kist  de hokken met enkele schapen en… lammetjes!
Oom Klaas is dood en naast hem is er het nieuwe leven. “Zo zou hij het precies gewild hebben’ denk ik. Deze stal met gedicht kist en schapen, waar we met velen doorheen lopen deze ochtend, herbergt een scala aan levensvragen en levenskunst. Het wordt warm om mijn hart.
Nadat we afscheid hebben genomen  en de erehaag gevormd, roept onze neef en vriend, zoon van ome Klaas, zijn vader van het erf. In het Fries, dus ik weet niet precies wat ie roept, maar het gaat erover dat hij ooit  geboren is op dit erf en er ook overleden. Daarna vertrekt de rouwauto en gaat de naaste familie naar de begrafenis en luister ik nog naar verhalen van vroeger van de nichten en neven over het erf, het tunneltje, het kanaal en de familie en dan rijden Egbert en ik weer naar huis.

Verhalen

Onderweg om 13.00 precies begint de livestream van de begrafenisdienst. Ontroerd zit ik te luisteren en te kijken naar de viering die de kinderen en kleinkinderen in elkaar hebben gezet. Met film, verhalen en muziek. Terwijl ik geniet van de kwaliteit van wat ze neerzetten stromen de beelden over deze man binnen. Een bijzondere man. Net zo bijzonder als gewoon. De jongen van wie zijn zus jarenlang dacht dat hij op zondag was geboren, terwijl het een donderdag bleek te zijn. De man wiens leven veranderde op de dag dat zijn oudste dochter geboren werd, zij maakte van hem een vader. De man die een huwelijk verloor en een nieuw huwelijk sloot en opnieuw vader werd. De man wiens kinderen en vrouw met zijn enthousiaste karakter botsten af en toe, maar die dat toeliet en die om vergeving wist te vragen. De man wiens kinderen en kleinkinderen op de een of andere manier in zijn voetsporen treden, door te genieten van het leven, door talenten in te zetten en door samen en apart te zoeken naar het goede. De Pake. De geliefde Pake.  ‘Een bloementuin en boomgaard vol vruchten’  laat hij achter, zei iemand. Ik ben geraakt vandaag. Het is ongelofelijk verdrietig dat oom Klaas niet meer bij ons is.  Dat hij het leven los moest laten door die rotziekte die nog steeds rondwaart.  Het is een groot verlies voor velen en als eerste voor zijn familie. Maar ik ben geraakt door de schoonheid, en al het goede wat ik vandaag zag en hoorde. Als ik een vogel zou zijn zou ik vandaag een lied van hoop fluiten. Een lied waar iedere voorbijganger even voor stil zou blijven staan om vervolgens verwonderd door te lopen.  Ja, goedheid was vandaag aanwezig en ze droeg de prachtige kleurige mantel van de liefde.