Ik dacht altijd, dat ga ik nooit kunnen, andere kinderen erbij. Door de podcast denk ik dat niet meer. Ik weet niet of ik het ooit zal doen, pleegmoeder worden, maar ik denk niet meer dat ik het niet kan.  Gerdien

Afgelopen week kreeg ik via Whats App een uitgebreide reactie van een moeder op de podcasts van Engage the Village die de afgelopen tijd gepubliceerd zijn. Met veel plezier las ik wat ze schreef. Ze schreef hoe tijdens het luisteren de verhalen van de eigen kinderen en pleegkinderen steeds iets dichterbij kwamen.  Hoe ze er langzaam in kwam. Ze was blij met ook de oudere eigen kinderen die meer terugkeken in de tijd en die,  verrassend voor haar,  het verrijkend vonden om pleegbroers en zussen in hun leven te krijgen. Maar wat ik het mooiste vond om te lezen was dat ze, door de podcast niet meer denkt dat ze geen pleegmoeder zou kunnen zijn. Die ontdekking bleef echt bij me hangen. Waarom eigenlijk?

Een van de redenen dat ik met dit project en mijn foto-instagram ben begonnen, is dat ik mijn eigen levenssituatie en die van pleegkinderen wat dichter bij de samenleving wilde brengen.  Als mensen mij vroegen, ‘waarom?’ begon ik een filosofisch verhaal over dat ik hoopte dat ik wat minder ‘nobel’ gevonden zou worden. Dat zei namelijk ooit iemand tegen mij.

Er hangt een vreemde sfeer om de pleegzorgwereld heen en die varieert van ‘ verschrikkelijke horrorverhalen’ tot ‘bijzonder liefdevole harteverhalen’.  Pleegouders zijn helden, falende vrijwilligers, of bijzonder pragmatisch professionele ouders, die iets goeds willen voor de wereld. Eigen kinderen zijn kinderen die veel opgeven voor hun pleegbroers en zussen en die graag willen helpen. Pleegkinderen zijn kinderen die ‘beschadigd en kwetsbaar’ zijn en hun ouders zijn ook op zijn minst ‘heel kwetsbaar’ maar kunnen ook ‘de grote afwezige of slechterik’ zijn. En al deze beelden stoorden me.  Het vertelde me dat pleegzorg op de een of andere manier ver af staat van mensen. Zo veraf, dat je gemakkelijk aannames kan doen over hoe het is.  

Ooit vertelde een vriendin dat ze op de basisschool (rond 1972)  een zwart klasgenootje kreeg. De leerkracht had bedacht dat hij de klas niet zou voorbereiden op het feit dat ze zwart was, omdat iedereen toch hetzelfde was?  Het meisje kwam binnen, de klas keek haar geschokt aan en nog dezelfde dag stond ze alleen in de pauze. Als we het vreemde niet dichterbij laten komen, blijven onze vooroordelen in stand.  We moeten leren over elkaar, over waar we mee bezig zijn en juist wel met elkaar erover in gesprek.
Daarom doe ik dit project. Om verschillende stemmen van eigen kinderen van pleegouders,pleegkinderen, ouders, pleegouders, te laten horen via allerlei media en kunstuitingen (want ja, dat is nou eenmaal mijn taal) en uiteindelijk via theater de dialoog met de samenleving om pleegzorg heen aan te gaan. En ik ga daarbij bewust op zoek naar de veerkracht van al die mensen, niet om het nare te mijden, want ook het nare mag gehoord en verteld worden (dat moet zelfs), maar omdat mensen die hun eigen veerkracht kennen en kunnen vertellen, een stevig eigen en persoonlijk verhaal hebben, dat voorbij algemene beelden gaat. Als Gerdien mij dan schrijft dat ze niet meer denkt dat ze geen pleegmoeder zou kunnen zijn, word ik blij, want blijkbaar komenn de verhalen van de jongeren die we geinterviewd hebben dichterbij.

Op dit moment kunnen eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders meedoen met verschillende creatieve workshops. Vorige week waren vijf meiden druk bezig met songwriting. Aankomende zondagmiddag is er een theaterworkshop (volgeboekt), zaterdag 6 maart is er een tekenworkshop (nog enkele plekken vrij) en zondag 14 maart een podcastworkshop. Je kunt nog meedoen. Check voor meer informatie www.vitree.nl  of de agenda van broedgebied.nl  Heb je zin en tijd om de podcasts te luisteren?  Je kunt ze beluisteren via Soundcloud, spotify en andere podcastplatforms onder de naam Engage the Village, of via youtube:  Engage the Village