Zaterdagavond 13 oktober 2018. Samen met mijn lief bezoek ik de maar liefst drie uur durende voorstelling ‘de thuislozen’ in Stadsschouwburg Utrecht. Een voorstelling die, zo staat in de aankondiging, tot stand is gekomen samen met dak en thuislozen, hulpverleners, acteurs, wethouders. Het eerste deel van de voorstelling zit ik in de zaal, ik voel me veraf staan van het geheel, net zoals in mijn dagelijks leven. In de 1e pauze worden we uitgenodigd op het podium om in gesprek te gaan. Ik pas. Ik ga naar de WC en drink een drankje in de foyer. Ik denk na over wat ik zag op het toneel. De acteurs op het podium spelen fantastisch. Tegelijk roept dat negatieve gevoelens op. Ik herken mijn allergie als het gaat om het egoïsme van de verslaafden en mijn pijn om het geïsoleerde  van de verwarden. De dak en thuislozen hebben zulke grote problemen, dat ze constant op overleven staan. De monologen op het toneel zijn soms akelig herkenbaar thuis. De regenboogprins houdt soms, als hij moe en overprikkeld is, hetzelfde. Ik luister dan naar monologen die uit aan elkaar gebreide vreemde en samengestelde woorden bestaan en die onsamenhangend aan mij verteld worden, ondersteund door gegiechel en geluidjes. Van EtnaOma via piep-pjiew-oink naar dolfijnplasje en eierstink. In onze veilige omgeving kan dit er zijn, leidt het niet tot isolement en uitsluiting. Leidt het tot creativiteit. Ik ril als ik er aan denk dat een ‘worst case scenario’ zou kunnen zijn dat onze prins ook ooit op straat belandt.

Tijdens het 2e deel van de voorstelling kom ik meer in de verhalen op het podium. De acteurs spelen niet langer figuranten, maar blijken mensen met familie. Ze zijn getekend door negatieve ervaringen.

In de pauze word ik opnieuw uitgenodigd op het podium. Dit keer schuif ik aan. Een beetje aan de zijkant. Maar Adelheid Roosen (in de rol van een verwarde vrouw) pakt me bij de hand en neemt me mee naar het midden. Ik krijg een plek op een kartonnen doos, vlak bij de vrouw die geïnterviewd wordt. Ik luister naar haar verhaal. Ze was een tijd lang dakloos. Ik kijk naar Adelheid Roosen en zie door haar rol heen hoe belangrijk ze het vindt dat er werkelijk contact wordt gemaakt, dat er gesprek plaatsvindt. Ik bewonder deze vrouw al zoveel jaren.

Na de pauze blijf ik zitten op het podium. Ik voel de angst voor agressie, maar ik merk ook dat ik dichterbij de levens van de dak en thuislozen kom. Omdat ik op het podium ben, maak ik een klein beetje deel uit van hun wereld, zelfs als toeschouwer.

Een waardevolle avond voor mensen die dit willen ervaren. Ik raad je aan om een deel van de avond op het podium plaats te nemen; grote kans trouwens dat je ergens ook een warme hand van Adelheid Roosen krijgt!