Een paar jaar geleden begon het. Na vijftien gelukkige jaren vertrok zij uit mijn leven. Ze had me niets verteld. Ze vertrok en verdween naar een voor mij onbekende bestemming. Ik bleef angstig en onzeker achter omdat de meest ideale relatie die ik had met een tandarts plotseling werd afgebroken. In plaats van het vertrouwde ‘hoi, hoe is het gegaan?’ stond er een zwartharige bebaarde man voor mijn neus.

Hij lachte heel vriendelijk, maar ik keek hem wantrouwig aan. Ten eerste was hij een man. Ten tweede sprak hij geen Nederlands en ten derde was ik geschokt omdat de vrouw bij wie ik innig tevreden in de stoel had gezeten plotseling was verdwenen. De man grapte met zijn assistentes en sprak vriendelijk in het Engels tegen mij, maar ik moest het nog zien of ie mijn liefde wel waard was.
‘I’ve got to repair your molar..’ zei hij. ‘Je kies achter in je mond’ vertaalde de assistente snel. Ja, ja, dacht ik.. hoe weet ik eigenlijk of ik deze tandarts kan vertrouwen? En toen hij mij ook nog eens een keer uitlachte omdat ik een verdoving wilde hebben bij het vullen was mijn liefde helemaal niet meer op te wekken. Toen er tussen de controles door een keer een stukje van een kies afbrak ‘Reparierde’ zijn Hongaarse collega hem omdat mijn eigen tandarts op vakantie was.
Anderhalf jaar, twee kronen en een wortelkanaalbehandeling door een Duitse collega verder was mijn donkerharige tandarts verdwenen naar een ‘eigen praktijk’. En zijn Hongaarse collega was ook verdwenen.
Voor mijn ogen stond weer een vrouw. Een jonge Nederlandse. “Zou ze het al kunnen?’ dacht ik.
Blijk baar niet want een half jaar later was ook zij verdwenen en zat er een Iraanse vrouwelijke tandarts op me te wachten die mij wederom vriendelijk aankeek terwijl zij vroeg ‘En? Oe ies et gegan?’ Dat was het moment dat ik besloot dat ik genoeg had van mijn serieel monogame tandartsleven. Zij zou blijven besloot ik.
Maar toen ik een maand geleden een uitnodiging kreeg voor controle stond daar weer een andere naam op het papiertje. Ik uitte mijn onvrede tegen de tandartsassistente. Zij gaf me groot gelijk en zei dat het van nu af aan voorbij zou zijn. Deze nieuwe tandarts bleef.
Vandaag ontmoette ik hem. Hij had bruin haar, een baardje en sprak met een accent Nederlands. ‘Iek kom uut Zweden’ zei hij. ‘Iek eb kehoord dat jij niet blij was met telkens nieuwe tandarts. Dat ies nu vorbij. Iek blijf!’ We zullen het zien. Gelukkig heb ik naast de reeks tandartsen wel al jarenlang dezelfde mondhygieniste.