Al enkele dagen zat ik te broeden op een openbare reactie op de Nashville-verklaring die rondhuilt in Nederland momenteel. Ik was op zoek naar een verhaal. Vandaag werd mij dat verhaal gegeven door mijn eigen pleegzoontje, de regenboogprins,  toen ik hem van school haalde.

Hij vertelde mij namelijk dat hij vandaag iets bijzonders had meegemaakt. Dat Daan hem was opgevallen omdat Daan er eigenlijk heel erg uitzag als een meisje nu. Dat hij dat tegen de juf had gezegd en dat zij vertelde dat Daan nu Daniëlle was.  De jongen Daan was veranderd in het meisje Daniëlle. En toen hield het verhaal op.

Er kwam geen vraag, geen mening, geen oordeel. Geen lach, geen onderzoek. Geen vraag of zijn ouders dat wel goed vonden, of de samenleving, of God. Hij pakte zijn Duckie en ging lezen. De regenboogprins nam het gegeven aan en accepteerde het onmiddellijk.

Waarom vind ik dat zo fijn? Ik denk dat ik het zo fijn vind omdat het gewoon geen item voor hem is. Als Daan hem had uitgescholden of Daniëlle hem had gekrabt of geschopt, zou het wel een item zijn. Maar Daan maakte lieve tekeningen voor de regenboogprins toen deze het in groep vier heel moeilijk had. En Daniëlle zal misschien soms met hem spelen tijdens de pauze. Dus of het nou een jongen is of een meisje, dat is prima. ‘Het is ook leuk dat er zo tenminste nog een meisje bij is gekomen op school, daar hebben we er weinig van’ zei hij toen we bijna thuis waren.

Tja, die Nashville verklaring, ik hoop en wens dat het maar een soort nawee is; iets uit een tijd die al voorbij is.