Hij mopperde al weken over ‘dat stomme Corona-gedoe’. We gingen er wel op in, maar niet te veel. Het stond immers ook van ons best ver af.  Wat kan er in een week veel veranderen. Lief en ik gingen daarin mee en dachten na over mogelijke scenario’s.
De prins echter stond waarschijnlijk op standje ‘wat niet weet wat niet deert’. En wij betrokken hem niet in onze scenario’s. We wisten zelf immers ook niet precies wat er zou gebeuren al dachten we wel een inschatting te kunnen maken. Dus  het nieuws dat de scholen dicht gingen kwam voor ons als verwacht, maar sloeg in als een bom bij de Regenboogprins en resulteerde in woede, tranen en een ‘heel zwaar hoofd‘ zoals hij het zelf omschreef.

Eventjes, heel even waren we verbaasd. We hadden misschien gehoopt dat hij het lekker vond dat hij niet naar school moest. Maar al snel zagen we in dat onzekerheid en onveiligheid altijd zijn traumasporen raken en natuurlijk gebeurde dat ook met dit nieuws. Dat volwassenen het ook niet precies weten is natuurlijk verschrikkelijk eng. ‘Nabij zijn’ werd van ons gevraagd.
Er volgde een nacht vol ‘Corona-nachtmerries’ en om de paar uur een jongetje in mijn bed. Vandaag heeft de prins koorts. Alsof we het lot uitgedaagd hebben. Hij vertrouwt er in ieder geval op dat wij voor hem zorgen, wat het ook is. Gelukkig maar.

En verder stuurde hij gisteren nadat hij onder een deken op de bank bijgekomen was door het lezen van een Garfieldstrip deze app:

Jon: Garfield, het leven zit vol veranderingen
Garfield: veel zorgen hoort bij de maatschappij niet waar?

tja. De acceptatie van de Regenboogprins.