Ik heb al veel blogs geschreven over de jongen die aan ons huishouden werd toegevoegd. Blogs waarin je als lezer zijn unieke karakter leerde kennen, de rijkdom die hij in zich meedraagt en die hij met liefde deelt met anderen. Daarom durf ik nu deze blog ook te schrijven. Een blog over een rouwproces.

In september 4 jaar geleden ontmoetten we hem. Sindsdien is er met en om hem heen veel gebeurd. De regenboogprins had het daar moeilijk mee en het verdriet, de woede en de onzekerheid kwam er op school uit. Vaak zat de prins in de tussenruimte of de kussenruimte zijn woede te koelen en te huilen. In de zomervakanties herstelde de prins langzaam en de blauwe kringen  onder zijn ogen werden langzaam maar zeker vervangen door een prachtig gebruinde huid. Maar ook daar waren er veel momenten van verdriet en boze buien.  Eind augustus brachten we hem weer naar school waarbij we hoopten dat het beter zou gaan dan het vorige jaar.

Groep 3 en 4 ging slecht. In groep 4 startten we daarom met individuele begeleiding.  In groep 5 kreeg hij een verkort programma, meer individuele begeleiding en een juf waar hij erg gek op was. Heel langzaam ging het beter, maar in mei was de energie op en kwamen de woede-buien terug. In groep zes begon het goed, maar  vlak voor de kerst was het allemaal veel te veel. In februari  zaten we om de tafel met de school en kregen we een advies over dagbehandeling. Iets wat wij pertinent niet wilden omdat de prins vooral moet gaan ervaren dat hij op  deze school hoort en mag blijven, dat hij niet nog een keer ergens weg moet. Dat gesprek was een heel emotioneel moment voor ons en ook voor de school moeilijk. Een moment van onmacht voor iedereen die om de prins stond. Het enige wat voor hem pleitte op dat moment was de uitslag van de Cito, die had hij namelijk erg goed gedaan (en dat met halve lesdagen).

We spraken met school, begeleiders en voogd over onze visie en bleven ondertussen doorgaan op de weg die we gekozen hadden. Stabiliteit bieden aan de prins, vertrouwen in hem uitspreken en de contacten en plekken waar hij iedere week komt voor hem zo veel mogelijk vasthouden.

En op een dag veranderde er iets. De regenboogprins zei tegen ons; “ik denk dat ik er nu aan gewend ben dat ik bij jullie woon.”  In dezelfde tijd begonnen de dagen op school beter te gaan. Vanaf  maart  hoorden we bijna iedere dag dat het goed ging met de prins. Hij voelde zich veilig bij zijn juf. Hij ontdekte dat hij goed kon leren en dat hij ook andere kinderen kon helpen. We zagen hem iedere dag een beetje meer zelfvertrouwen krijgen. Het leek alsof hij letterlijk meer overzicht en ruimte in zijn hoofd kreeg.

Begin juli zaten we op school om de tafel voor een groot overleg.  De 2e Cito had hij ook goed gedaan, maar belangrijker nog, iedereen was trots op hem omdat hij op alle plekken veranderde. Het was zo’n moment van dankbaarheid en plezier. Zo’n moment dat alle mensen die direct of indirect met het leven van de regenboogprins te maken hebben blij waren omdat een kind zijn eigen vitaliteit en kracht weer vindt.

Deze zomervakantie zijn er uiteraard teleurstellingen, maar de prins gaat ze stuk voor stuk aan, bespreekt ze en vindt nieuwe wegen en oplossingen.  De regenboog balanceert. Wat een kanjer.

En de juf van school gaat mee naar groep 7, dus we hoeven in augustus voor het eerst niet opnieuw te beginnen! Grote kans dat we samen met de prins door kunnen op de weg waar we nu zitten. Het heeft van ons veel energie, inlevingsvermogen, wijsheid en balanceervermogen gevraagd en we zijn dankbaar voor de constante steun die we kregen van vrienden, familie, zijn individuele begeleider, zijn opvang en de weg die zijn juffen hebben gezocht met hem op school. Iedere keer komen er mensen op ons pad die ons en hem zien en die de regenboogprins waarderen zoals hij is. Ik ben ook blij met alle mensen die op de blogs gereageerd hebben, door ze te liken en soms bemoedigende woorden te schrijven.

Ooit zag ik in een film een boeddhistische monnik iemand de tip geven: als je twee paden kunt kiezen, kies dan de moeilijkste. Die weg gaan wij en het is een weg waar mijn lief, de regenboogprins en ik langzaam maar zeker groeien in en naar volwassenheid. We voelen ons daarin gesteund door de gemeenschap van mensen om ons heen en door God, die wij inademen ‘als de lucht om ons heen’, zoals de regenboogprins dat graag beschrijft.