Voor mijn werk sta ik regelmatig op allerlei podia. Het bijzondere aan een podium is dat de acteur, spreker of verteller gezien wordt door iedereen, maar andersom is dat niet zo.
Stel: je hebt een performance gemaakt. Teksten bewerkt, acteurs gezocht, muziek gezocht, gerepeteerd en tenslotte uitgevoerd op een groot podium. Je hebt veel enthousiaste reacties gehad en sommige mensen zijn je ook heel stilletjes voorbij gelopen omdat ze er helemaal niets mee konden. Je geniet nog een weekje van de leuke dag die je hebt gehad en van reacties. Dan gaat iedereen weer over tot de orde van de dag en werkt het programma door (of niet) in ieders leven. Dus ook jij. En al snel ben je bezig met allerlei andere zaken.
Maar dan, op een dag, mailt een collega je. Hij is op zoek naar dat ene liedje dat zo mooi was. Je stuurt hem alle muziek die je hebt gemaakt. Een dag later lees je dat hij zo blij is dat hij het gevonden heeft en dat hij je absoluut de volgende keer dat hij je tegenkomt zal omhelzen.
Op dat moment bekruipt je een beetje een angstig gevoel. Iedere dag is er dus de mogelijkheid dat je omhelsd gaat worden door een collega die je nog nooit hebt gezien. Je loopt enigzins op je hoede door de school. Iedere mogelijke collega groet je vriendelijk en wacht dan even op een eventuele omhelzing. Maar alle collega’s lopen door, druk met de dingen waar ze mee bezig zijn. Dan bedenk je je dat je de collega misschien wel nooit tegen gaat komen. Je loopt weer door de school zonder iedere collega te checken.
Op een dag loop je nietsvermoedend door de gang op de eerste verdieping en ziet plotseling een vrolijk en aardig uitziende jonge man even zijn pas inhouden en naar je kijken. Je weet: dit is hem, nu krijg ik een omhelzing. Hij lacht en jij ook. Dan loopt hij naar je toe en je voelt twee warme armen om je heen. Een beetje onder de indruk loop je door naar je eigen vleugel van het gebouw.
Geef een reactie