‘We zijn alleen’,was de gedachte waarmee mijn denkproces begon. Ik constateerde. Maar om te kunnen denken is het nodig dat ik een vraag stel. Van uit welke vraag kwam ik tot de constatering dat we het zonder God moeten doen? 

Ik kom direct bij bij ervaringen van onvermogen terecht. Bij onbegrip over mensen en menselijke handelingen en bij het verlangen naar gerechtigheid. Naar dat er recht wordt gedaan aan wie moet lijden. Aan mensen op de vlucht. Aan mensen die verhandeld worden. Aan de kleine regenboogprins. Aan mensen met een beperking. Aan mensen die zich alleen gelaten voelen.  Ik voel me falen in die gerechtigheid. Telkens opnieuw.

Ik doe mijn best, maar het blijft een proces van Failing forwards.

Ik heb mij altijd vastgehouden aan mijn kindidee dat er ooit recht gedaan wordt. Dat uiteindelijk God iedere traan zal wissen, zoals in Openbaringen geschreven is. Maar wat als dat niet zo is? Waarom dat idee vasthouden?

Omdat ik het onverdraaglijk vind als dat niet zou gebeuren. Het zou betekenen dat iedere geboorte willekeurig is. Dat je geluk of pech hebt in het leven. Dat sommige mensen een klote-leven hebben en anderen een prinsenleven en dat dat nooit meer omgekeerd kan worden.

De gedachte dat we ‘alleen’ zijn, is dus in zekere zin ook onverdraaglijk voor me. Het brengt me bij een diepe pijn om mijn eigen onvermogen en dat van mijn medemensen. Het brengt me bij wanhoop en verlatenheid.

Het idee dat God er is, die troost biedt, aanwezigheid en de weg wijst naar het goede leven, als ik falend voorwaarts ga, maak de pijn draaglijk en draait mijn wanhoop om in hoop.

Het zou dus kunnen zijn dat ik me daarom altijd vastgehouden heb aan die tekst over gewiste tranen uit Openbaringen.

Misschien is een van de onbewuste vragen die ik dus had voordat ik tot mijn constatering kwam:

Intervenieert God in onze wereld? Direct of indirect? Toevallig of bewust? Incidenteel of  structureel? Hoe dan? Wat kenmerkt God daarin? En wat vind ik, als 21e eeuwse mens daarvan?

Ach, de vragen zijn eeuwenoud, zie ik nu. Leuk om er opnieuw over na te kunnen denken.