Voor iedereen, behalve de dwaze heiligen onder ons, is rationeel denken – ofwel: ‘de ziel van buitenaf beschouwen’- onvermijdelijk, of het nu door theologie, filosofie, wetenschap, of simpelweg door de verhalen is waarmee we onze levens beschrijven en begrijpen. Maar hoe leeg is zulk begrip, als het de momenten die het verlangen naar begrijpen juist heeft gewekt, verkleint en uitwist? Welke discipline kan twijfelachtiger zijn dan die welke je leert om in het licht dat jou eens overweldigde elk logisch smetje te zien?

Chrisian Wiman, uit: ‘Mijn heldere afgrond’

De kuil

Bovenstaande zin trof me vandaag. Ik realiseerde me dat ik met deze blogs telkens heen en weer beweg tussen beschouwen en beleven. Ik probeer dat wat ik beleef en ervaar te plaatsen, te beschrijven. Ik probeer mijn ervaringen van onrecht, oneerlijkheid, verlatenheid, onbegrip te plaatsen in een ‘geloofskader’ zodat mijn geloof klopt. Wiman lijkt telkens tegen mij te zeggen. Stop daar eens mee. Leef! Laat je geest niet verdoven en   verberg je geloof niet in een leven dat je niet echt leeft. Geloof is zowel de verzoening met de onverbiddelijke feiten des levens, als het diepe ultieme verzet hier tegen.

In mijn zoektocht naar God heb ik nog weinig geschreven over Jezus. Ik ervaar een diepe liefde voor deze Persoon, die ik meen te kennen vanuit de bijbel, de mensen die over hem schrijven en praten, de kunstenaars die hem verbeelden en mijn eigen onaffe ervaringen. Het volgende fragment over Jezus van Richard Rohr, deed mij aan de frase van Wiman denken:

‘De opgestane Christus gaat voorbij de grenzen van ruimte en tijd, zoals onthuld wordt in de bijbel. Hij gaat zowel dwars door gesloten deuren (Johannes 20), verandert in een tuinman of een passant die een stuk met mensen oploopt (Lukas 24) als in een gewonde man, herkend door degene die Zijn wonden aanraakt (Johannes 20). De opgestane Jezus toont een universele aanwezigheid dat intiem en verbonden is met alles. Het ene en het vele zijn samengekomen in hem. ‘

De woorden van Rohr zijn voor mij als een warme massage en als een grote  kleurige luchtballon in de avond. Dichtbij en wonderlijk. Zou het zo kunnen zijn dat gedachten over ‘er is geen God, we zijn hier alleen’ een moment van ‘uit de verbinding vallen’ is? Connectie-verlies? Zou het een geschenk kunnen zijn van God om me uit mijn comfortzone te halen om me te helpen het mysterie opnieuw te omhelzen?

GIsteravond sprak ik met een vriendin over onze pleegzoon, de regenboogprins, die het moeilijk heeft momenteel. Ik vertelde haar dat mijn focus van het inspireren van vele talentvolle mensen was verschoven naar het opvoeden van 1 klein, in het perspectief van de samenleving, weinig kansen hebbend kind. Ik vertelde haar dat ik mezelf er af en toe op betrapte dat ik me afvroeg wat voor zin het had wat ik nu doe. In het perspectief van succesvol zijn en worden heeft het waarschijnlijk weinig zin. Ik schat daarnaast in dat de regenboogprins later niet zal willen sterven voor de zonden der mensheid  (dus daarin gaan Maria’s en mijn weg bij deze ook uit elkaar). Door de woorden van Wiman en Rohr is het beeld van de wereld als ‘ladder’ of ‘planeet die gered moet worden’ weer veranderd in 3- dimensionale ruimte.

Mijn prinsje komt me nu wakker maken, met een 3D tekening die hij heeft gemaakt (hoe wonderlijk) dus ik eindig de blog wat plotseling. Ik zal een mooie foto van de tekening bijsluiten.