Na de regenboogprins te hebben gekust bij zijn klas op school, en na een ontspannen ontbijt en prettige autorit, liep ik met een rode paraplu door de regen terug naar mijn auto. Meestal ben ik diep verzonken in eigen gedachten en gaan alle openbare gesprekken in mijn buurt aan mij voorbij, maar vandaag niet. Vandaag hoorde ik de hele tijd wat ik niet wilde horen.

Het begon op de parkeerplaats bij de school. Een groepje taxi-chauffeurs was vol verontwaardiging gal aan het spuwen over allerlei ‘domme’ en ‘niet uitkijkende’ automobilisten die geen rekening hielden met hun taxi-busjes. Ik bedacht me dat ik waarschijnlijk één van die ‘egotrippende autorijders’ was.

Daarna zat ik juist lekker te werken in een kroeg toen er naast mij een stel neerstreek dat luidkeels alle tragiek van hun leven aan elkaar vertelde en ondertussen via tarotkaarten daar verandering in probeerde te brengen, waar de gesprekspartners tegelijk ook niet erg in leken te geloven.

Zonet maakte ik een wandeling. Onderweg passeerde ik 3 klagende vissers over buurmannen die zo maar door hun tuin (of zoiets) banjerden, een mevrouw met een koningspoedel zat verdrietig op een bankje en sprak in haar telefoon; “dan ben ik zo alleen, dan weet ik niet meer wat ik moet doen”.

En nu zit ik wat sacherijnig bij mijn buitentafeltje. Waarom moet ik nou juist vandaag al die verhalen horen? Is het een soort message? Zo van; en hou jij ook es op met klagen!! Of zou het aan mijn geblesseerde rug liggen, dat al die verhalen mijn huid binnendringen?

In de kamer klinkt nu en dan de klaterende lach van de regenboogprins. Een tel erna maakt hij juist weer een grommend geluid. De regenboogprins is lekker aan het gamen. Hij heeft ook best reden tot klagen gehad, in zijn leven. Toch heb ik hem dat zelden horen doen. Niet over mensen, niet over keuzes die voor hem gemaakt zijn, niet over zijn leven. De regenboogprins neemt het leven zoals het zich aandient en geniet van de dingen die hij ontvangt. Misschien zou hij juist wat meer moeten klagen, maar ik verwacht dat dat met een jaartje of twee, als hij gaat puberen, ruimschoots zal gebeuren, dus voor nu ben ik erg blij met deze levenshouding, die ik overigens herken in zijn moeder, dus dat geeft hoop.

Enfin, misschien was het toevallig nationale klaagdag vandaag en had ik dat even gemist. Ik ga proberen mijn ontvangstsignaal even op ‘leuke gesprekken’ proberen te programmeren.