In september 2015 startte ik met mijn master Learning & Innovation. Een beetje onzeker of ik het wel kon, of het wel kon in combinatie met de zorg voor de regenboogprins. Ik ontmoette op de eerste dag mijn klasgenoten en mijn coach Catharina. Ik zie ze nog zitten, in een kring, een beetje onwennig. De sfeer voelde energiek en open aan. Dat gaf hoop.

De eerste lessen dacht ik dat de lerares Latijns sprak. In duizelende vaart passeerden leertheorien, taxonomieën, namen en denkwijzen van verschillende belangrijke onderwijsvernieuwers de revue en ik probeerde alles te onthouden en te snappen. Ik maakte mijn eerste thuistoets  en ontdekte dat ik het niet zou redden met een globale scan door de kennis. Om de toets te halen zou ik moeten nadenken en studeren. ‘Deep learning’ was de term voor de toekomst en ik leerde al doende wat dat betekende. Zo haalde ik mijn eerste ‘uitstekend’ en daarmee was de toon gezet. Ik kreeg zelfvertrouwen en wist wat er van me verwacht werd. Het eerste jaar sloot ik af met een uitstekende score. Ik was verbaasd en trots.

Het 2e jaar begon anders. De regenboogprins woonde inmiddels fulltime bij ons en uitte zijn verdriet daarover vol woedende schreeuwbuien, zowel thuis als op school. Hij was totaal van de kaart. Terwijl mijn lief en ik streden om hem thuis stabiliteit te bieden en hem op school te houden, ging ondertussen mijn opleiding en werk gewoon verder. Ik deed zo goed en zo kwaad als dat ging mee met de lessen, bedacht al mopperend en steunend nog twee genieuze plannen, maar waar ik in jaar 1 alles op een rijtje had, zag ik in jaar 2 even niet scherp waar het over ging. Ik vroeg om hulp en leerde de waarde van mijn studiecoach Catharina kennen en die van mijn medestudenten (en ook wat die soms voor hun kiezen kregen). Ik wist mijn focus weer. Opleiding is fijn, maar oh ja,  thuis gaat voor.

Ondanks de consternatie bleef ik goede resultaten behalen en sloot ik zelfs mijn 2e examen op excellent niveau af. Ik kon het nog niet helemaal geloven. Langzaam maar zeker zag ik hem tevoorschijn komen…dat ‘labeltje’ dat je kon halen. Die twee kleine woordjes ‘Cum laude’. Die woordjes die alle ‘matig’ labels van het VWO weg zouden vagen. Die mijn natuurkunde en scheikundeleraar en mijn lerares Frans verstomd zouden doen staan. Ik bleef keihard werken en schakelde ervaren collega’s in om me kritisch te volgen. Totdat mijn toffe onderzoek naar storytelling en teamontwikkeling, beoordeeld werd met een voldoende in plaats van de zo begeerde ‘goed’.  Het was niet zo dat ik mijn eindcijfer voor mijn onderzoek niet kon accepteren, ik baalde er echter verschrikkelijk van dat ik hierdoor geen Cum Laude zou krijgen, terwijl mijn gemiddelde cijfer een 9 was.  Maar goed, na een telefoontje met studiecoach en examencommissie kon ik het loslaten en ging, bevrijd van mijn streven en bevrijd van het juk van mijn opleiding, met mijn lief en de regenboogprins op vakantie en genoot na als ik dacht aan de inspirerende docenten, mijn leuke klasgenoten, de meestal boeiende lesstof en de uitdagende toetsen. Ik voelde me gevoed en verrijkt en wist mijn eigen kracht en kwaliteit.

Op 21 september 2017 kreeg ik mijn diploma. Catharina zei een paar prachtige woorden, over hoe helder het hart kan zien. Ze zei dat over mij en ik dacht ondertussen aan de regenboogprins en mijn lief, die me helpen deze helderheid vast te houden. Ik was blij en dankbaar voor de mooie opleiding.

Ik tekende mijn diploma en ging terug naar mijn plaats, tussen de mensen van wie ik hou. Toen ik terug op mijn stoel nog even de tekst las op de eerste pagina zag ik ze staan: Cum laude. Ik had ze toch gekregen.

En nu? Nu verder niets. Het zijn maar twee woordjes en ze vertellen me vooral over de goede klik die ik had met deze opleiding, docenten en klasgenoten. Ze vertellen me dat ik nogal een streber kan zijn en okay, ze geven me een trots gevoel omdat ik het in deze context gewoon goed heb gedaan. Wellicht helpen ze me ook nog om oprechte aandacht van andere strebers te krijgen. Maar nog steeds blijft het belangrijkste dat ik niet het zichtbare, maar het onzichtbare helder blijf zien. En ja.. Om dat Cum laude  te kunnen halen heb ik naast mijn lief en de regenboogprins, al mijn geliefde familieleden, vrienden en collega’s nodig en de ‘Eeuwige’ zelf.