Mijn werk aan de wand.

op

‘Heb jij zin om te exposeren?’ deze vraag stelde Maarten Nieuwenhuize mij een paar maanden geleden.
‘Ja?’ , zei ik aarzelend. Ik ging aan de slag om samen te stellen wat ik wilde laten zien.

Gisteren was het zover. Bij Café Averechts hingen we de verschillende werken op. Ik vraag altijd hulp bij zoiets want het is toch niet ‘hup lijst aan de wand en klaar’.
Mijn huisgenoot Gretske, ook kunstenaar, dacht mee. Waar moet welk werk hangen? Hoe hoog? Hoe laag? Hoe krijgen we het recht?
Het duurde even maar toen alles hing was ik tevreden en klaar om de gasten te ontvangen. Ik vertelde kort iets over het maakproces en over de titel die ik aan de expo heb gegeven:

A PART OF YOU

Als ik je zie realiseer ik me dat ik slechts fragmenten van je ken. Een stukje gezamenlijke geschiedenis, een stukje gedeeld leven. Zo veel delen ken ik niet. Zijn verzonken in jou. Tonen zich soms in ogen, in kleuren, in vreemde vormen. Laag onder laag, laag op laag.  Meer vreemd ben je dan bekend. Soms openbaart zich lijden, woede en strijd.  Soms vreugde en dromen. Zo ben je mens en ik ook. En verwonderd kijk ik naar je.

Als ik wat heb verteld lopen de gasten rond en vertellen mij wat ze zien. Het is echt heel erg leuk om te luisteren naar wat iedereen ziet. Mijn werk vertelt aan iedere kijker een ander verhaal en openbaart iets anders omdat iedere kijker anders is.  Met de mensen van Averechts raken we in een boeiend gesprek over kunst en over wat ‘ nuttig’ is of ‘ zinvol’. Het voelt als een huiskamer. Café Averechts is een fijne plek, waar bevlogen vrijwilligers werken en geld dat verdiend wordt, naar goede doelen gaat.  Op zondag kun je er regelmatig een heerlijke vegetarische driegangen maaltijd nuttigen voor 15,- . Een fijn plekje in de vogelenbuurt in Utrecht. De lijster zingt er in de boom naast het cafe.  (lijsterstraat 49). Als ik anderhalf uur later de ruimte verlaat voel ik me plotseling een beetje unheimlich. Ik laat mijn werk achter.  Alsof het een kind is dat ik tijdelijk toevertrouw aan iemand anders.

Mijn werk hangt daar tot en met september. Leuk als je er een keer gaat kijken en een drankje of maaltijd nuttigt voor het goede doel. Of neem even contact met mij op als je samen met mij daar naartoe wilt. Als ik er ben en het past in de agenda, ga ik graag mee.

 

Kamp Erika

op

De meivakantie bracht ik door in Giethmen, een plaatsje dat 4 km van Ommen, het stadje waar ik opgroeide. De herinneringen aan de 2e Wereldoorlog waren ook in Ommen, toen ik daar opgroeide, al aanwezig. Over bepaalde families werd geroddeld, die waren fout in de oorlog. Ook was er iets met een kamp Erika in de bossen ergens tussen kasteel Eerde en vakantiepark de Besthemerberg.
Wat voor kamp dat precies was, wist ik eigenlijk ook niet. Het was geen kamp met Joodse gevangenen, maar Nederlandse, dat wist ik wel, maar wat die Nederlanders dan hadden gedaan wist ik niet. De vraagtekens spookten rond in mijn hoofd want als ik ging wandelen in die buurt, zag ik nergens sporen van het kamp. Ook waren er verhalen over een zekere goeroe Krishnamurti, die voordat het kamp Erika ging heten, daar gewoond had en waar mensen van over de hele wereld naartoe kwamen. Een rare flapdrol, werd hij genoemd, door de Ommers.

Rondom 4 en 5 mei ben ik altijd met de oorlog bezig. Ik zoek dan naar boeken, bronnen die me daar iets over vertellen. Dit jaar heb ik verschillende boeken gelezen.
Het meeste indruk maakt het boek dat ik nu aan het lezen ben: “Kamp Erika; het oorlogsverhaal van mijn opa en het Nederlandse kamp dat verzwegen werd.”  Lees verder →

Als er van alles tegelijk gebeurt en je bang bent. Pasen 2023.

op


Het bestaan is kwetsbaar. Dat weet de Regenboogprins al heel lang. Er kan van alles misgaan. En op het moment dat dat gebeurt, krijg je twee dingen: overlevingskansen en angsten. Als het lukt om te blijven leven, blijft de angst bij je.

Als er spannende nieuwe wegen bewandeld moeten worden zal de angst roepen:’ Niet doen! Gevaarlijk! Misschien gaat er iets mis!’ Als er iets mis gaat roept de angst: ‘let op: er gaan nog veel ergere dingen gebeuren!’
De Regenboogprins is bezig met een snuffelstage. Dat is volledig nieuw en superspannend. Omdat we zijn stage zowel uitdagend als veilig hebben gemaakt, geniet hij er ook van en bouwt hij stapje voor stapje zelfvertrouwen op.

Dan: goede vrijdag 2023; om 10.00 voel ik me wat ziek. Voor de zekerheid doe ik even een Corona test terwijl de Regenboogprins samen met zijn stagebegeleider via whatsapp videobellen de afgelopen week bespreekt en plannen maakt voor de komende week. Ik denk dat ik griep heb, ik heb tenslotte nog nooit positief  getest. Maar een kwartiertje later staat er toch plotseling een klein streepje bij de T. Ik heb Corona. De Regenboogprins ziet het streepje ook. Hij kijkt mij aan. Hij verstijft. Lees verder →

Rood is ja (boek van Sara Kroos)

op

Ik kende haar eigenlijk alleen van de Lama’s. Zelf zegt ze over die tijd dat mensen haar de slechtste lama vonden. En verder ben ik niet heel erg van het cabaret dus ik leerde ook niet meer van haar kennen, tot nu toe dan.

Het boek ‘Rood is ja!’ kwam telkens naar voren in mijn mogelijk te lezen en te luisteren boekenlijstje voor Storytel. En de reacties op het boek maakten dat ik besloot om het te gaan luisteren. ‘Rood is ja’ is een indrukwekkend boek. Pijnlijk en rauw en goed geschreven. Sara beschrijft hoe het seksueel misbruik in haar jeugd, zich voortzette in de kliniek waar ze was opgenomen, onder het mom van een ‘relatie met de therapeute die haar behandelde’ en hoe ze uiteindelijk zieker de kliniek verliet dan ze er in ging.
Ook beschrijft ze hoe haar vrouw en haar vrienden haar onvoorwaardelijk steunen en steunden en hoe zij hoe dan ook in het leven wil staan. Als echtgenote, als moeder, als mens.
Deze beide thema’s raakten me. Het gedraai van de kliniek en de macht die de instelling tot in de rechtbank leek te hebben maakte me verdrietig. Ik weet dat waar verschillende belangen zijn, macht al gauw een rol gaat spelen. Lees verder →

Een onverwachte verbinding (naar aanleiding van werk van Patricia Piccinini)

op

‘ Met haar bijna levensechte, vervreemdende sculpturen onderzoekt Piccinini of het mogelijk is om mens, natuur en technologie in harmonie te laten bestaan. Haar sprookjesachtige wezens ontroeren en roepen empathie op voor ‘het andere’. Piccinini maakt met haar kunst een voorstelling van een mogelijke gedeelde toekomst en stelt vragen als: wat betekent het om mens te zijn? (Beschrijving Kunsthal)

Een paar jaar geleden zag ik bij een andere tentoonstelling in de Kunsthal voor het eerst werk van Patricia Piccinini. Het raakte me direct. Haar enigszins vervreemdende figuren fascineerden me mateloos. Deze keer was de hele ruimte gevuld met haar werk. Samen met de Regenboogprins dwaalde ik langs de wezens die soms wat monsterlijk oogden, maar me vervolgens direct ontwapenden doordat ze jongen, of babies bij zich hadden, of doordat ze elkaar vriendschappelijk en liefdevol omhelsden. ‘Ik heb lief!’ Het leek alsof ieder beeld afzonderlijk dat aan me vertelde. ‘Ik heb lief, en jij?’  Bij een beeld van een jongetje met enorme  klauwen die hij vriendschappelijk om een peuter heen had geslagen stond een Pauw. Piccinini zei daarover dat dieren vaak helemaal niet praktisch eruit zagen. De prachtige staart van een Pauw kan overal tussenkomen. Toch pronkt het dier ermee als geen ander.  ‘Waarom moet de mens er dan zo praktisch mogelijk uitzien?’ Zo vraagt de kunstenares zich af. Haar creaties zijn inderdaad vaak niet zo praktisch. Misschien is dat het ook wel wat me raakt. Figuren die verre van perfect zijn, grote koppen, kromme benen, behaarde lijven, ze zijn allemaal aanwezig op de tentoonstelling.

Lees verder →