Vandaag op mijn werk was iedereen verdrietig omdat een collega een einde aan zijn leven maakte afgelopen week. Er was verslagenheid, stilte, onbegrip, onvermogen, begrip, pijn en ik voelde mezelf ook machteloos, boos en verslagen. Het zijn woorden die in een situatie als dit gebruikt worden, maar die niet toereikend genoeg zijn om te beschrijven wat er gebeurd is. Ik heb met een paar collega’s gesproken, ook over gewone werkdingen, maar daaronder lag bij iedereen verdriet. Na een paar uur wilde ik naar huis. Ik reed naar huis en bedacht me dat ik tijd voor mezelf wilde nemen. Lees verder →
Neusgekneus
Je hebt geleerd om je grens aan te geven, je doet dat op de manier waarop je dat hebt geleerd en toch krijg je een dreun op je neus. Dat overkwam de regenboogprins een paar weken geleden. Iedere dag verkleurde de neus. Van lichtgeel, naar groenig, naar blauw en weer naar geel en tenslotte weer normaal. Het verwerkingsproces verliep iets anders. Lees verder →
‘Zeventien’ van Eva Line de Boer
Een paar jaar geleden zag ik van haar een voorstelling over ‘alles wat er tegelijk gebeurde’. Ik vond de voorstelling boeiend, leuk origineel en ontroerend. En super vormgegeven. Dus toen ik de aankondiging zag van deze voorstelling zag wilde ik er naartoe. Samen met een vriendin zat ik in een halfvolle zaal. Ik vroeg me af waarom? Zou het kunnen zijn omdat de gemiddelde theaterbezoekers het als ‘intercultureel en dus niet interessant’ beschouwde? Of omdat de voorstelling door grotendeels ‘niet geschoolde spelers’ werd gespeeld? In de theaterkrant las ik later een recensie over het stuk waarin vooral de dramaturgie kritiek kreeg; het was ‘rommelig’. Lees verder →
Horror van vroeger
Caravaggio
Uiteraard wilde ik ook naar de tentoonstelling ‘Utrecht, Caravaggio en Europa’ die momenteel te bezichtigen is in het Centraal Museum in Utrecht. De ervaring was bizar, mede door de aanwezigheid van de regenboogprins die niet van oude kunst houdt, maar vooral voor mij meeging. Ik neem de lezer graag mee in onze ervaring.
Lila
Alsof een boek dat je ‘gelezen moet hebben’ je vanzelf weet te vinden. Deze gedachte bleef toen ik het boek Lila sloot. Een paar jaar geleden stond het boek ‘Gilead’ in mijn boekenkast. Geduldig lag het te wachten tot ik het zou openen. Maar ik las het niet. Het leek me teveel over kerk en geloof te gaan, ik was bang in een perspectief terecht te komen waar ik niet in wilde. Dus het boek bleef ongelezen liggen en op een dag gaf ik het door aan iemand die het wel graag wilde lezen. Lees verder →