Wie had dat gedacht?

In November is het 12,5 jaar geleden dat het huidige Blossom030 startte. Toen nog onder de naam Blooming People. We werkten samen met allerlei culturele en zingevende  organisaties en mensen in Utrecht en vonden langzaam maar zeker onze eigen  weg. Mensen van het eerste uur bleven en vertrokken omdat het niet helemaal paste if juist wel. Nieuwe mensen schoven aan, anderen vertrokken weer. We hielden ons vast aan onze gezamenlijke overtuiging dat we allemaal pelgrims waren al liepen we wel allemaal verschillende routes. Iedere twee weken kwamen we bij elkaar. Snode plannen werden gesmeed en uitgevoerd en weer losgelaten.

Een van die plannen bleek groots te zijn, nog groter dan we dachten. Maar langzaam maar zeker samen met de Protestantse gemeente Utrecht, krijgt het plan vorm. Wie had dat gedacht? En wie had gedacht dat een aantal mensen die er in het begin bij waren, nu weer even meehelpen om het op poten te krijgen?  Ik verwonder me deze maand om de kracht van trouw, van commitment, van durf en lef en van het op durven zoeken van paradoxen in nieuwe initiatieven. Kijk nou, er komt een buurtklooster in Zuilen.

Kijk mee naar de langzame geboorte van een buurtklooster en het bijbehorende bier!

Dominees, druïden en bijzondere verhalen.

Vergaderingen in de sloot ajb.

Mijn verhouding met structuren is altijd ambivalent geweest, zo ook met de kerk. Ik struin liever aan de randen van  de structuur, zodat ik erin en eruit kan stappen.  Lang geleden ontstond voor mij zo een pad, soms wijkend van het hoofdpad, maar meestal er vlak naast. Op dat pad ontmoet ik vele gelijkgestemden. Theatermakers, promovendi, kunstenaars, pioniers en piraten. 

Lees verder →

Goede traditie!?

Mijn Lief leerde de regenboogprins tijdens het eten; als je vieze vingers hebt, veeg je ze af aan je sokken. Een les geleerd van zijn moeder en nu doorgegeven aan een zoon. Vandaag droeg de regenboogprins een lichte broek. Plotseling viel mij op dat er onderaan de broek een aantal vlekken zaten. Verbaasd vroeg ik hoe die daar kwamen. ‘Oh, ik had geen sokken aan vandaag’ was het luchtige antwoord. Dus!

 

Paaltje!

Ik loop naar de parkeerplaats om mijn auto te halen. Op het fietspad vlak voor de parkeerplaats passeert net een lerares met daarachter een klas vol pubers. “ PAALTJE” roept ze. Met grote snelheid passeert de lawaaimakende stoet.

PAALTJE, hoor ik. De leerlingen geven het signaal door naar achteren. PAALTJE!

PAALTJE!  PAALTJE! PAALTJE!

WA.. KLETTER! KNAL… auw!

KLETTER KNAL…auw!

‘What de F – HOE STAAT DAAR PLOTSELING EEN PAALTJE?

Het paaltje krijgt een trap. De fietsen worden weer opgetild. De pubers rijden scheldend verder.

Ach ja… pubers en paaltjes…

 

Schelden.

Mijn lief, wat vrienden en een aantal collega’s kennen me. Die weten: Juni is niet Charissa’s maand. Ik ben moe, heb verschrikkelijk veel zin in vakantie en nog een berg werk te verstouwen voor het zover is. Nakijken, ontwikkelen, organiseren, dingen vast klaarmaken voor het nieuwe seizoen en dingen afronden uit het oude. Menigmaal dansen er wat rode poppetjes voor mijn ogen en ik scheld nog net niet in de aanwezigheid van die vaak verschrikte collega’s, maar wel zodra ik in de auto zit. Dan laat ik me gaan en scheld op iedereen die te traag, te snel, te raar rijdt. Lees verder →