Eind december lanceerden Vitree en Broedgebied de eerste podcast van het project ‘Engage the Village’ , het project dat gaat over verhalen van veerkracht uit de wereld van pleegzorg en gezinshuizen. De eerste podcast was ontroerend en ontwapenend. De luisteraar maakte kennis met vijf tieners die hun ouders deelden met hun pleegbroers en zussen.
Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de 2e podcast met een groep iets oudere jongeren, die een weerbarstiger verhaal vertellen. Marieke, Christiaan, Demi en Marlin nemen de luisteraar mee in hun zoektocht naar de betekenis van de keuze van hun ouders voor wie ze nu zijn.
Bijna klaar… morgen lanceren we hem en zal ik de link ook op Broedgebied delen.
Instant Family (pleegzorgfeelgoodmovie)
Als je dan toch in een lockdown zit, dan maar wat meer films kijken?
Een bevriende pleegmoeder tipte mij deze film. Een Hollywoodfilm over pleegzorg. Ik heb al veel documentaires gezien over pleegzorg, maar een Hollywoodfilm? Omdat ik deze pleegmoeder erg waardeer zocht ik de film toch op (Netflix) en bekeek hem, weliswaar in twee delen en tijdens twee nachten dat ik moeilijk in slaap kon komen. Het waren van die nachten dat ik me enorm verveelde en niet wist wat ik moest gaan doen. Uiteindelijk heb ik de film met veel plezier gekeken. Het ging over een enigzins naief koppel zonder kids, een soort DINKY”S (double income no kids) waarvan de vrouw geraakt werd toen ze een site met daarop vele pleegkinderen bezocht. Nadat de man geweigerd had zich er in te verdiepen, maar dit toch deed, was ook hij om. Het koppel deed vervolgens mee aan een pleegzorgtraining en, geheel niet volgens plan, kwamen er na de training, drie kinderen waarvan 1 tiener bij hen wonen…
Mondkapjesmeeuw & McFlurryegel
Dode dieren met een verhaal zijn het. Je kunt ze vinden in het Natuur Historisch Museum in Rotterdam als je ze in het echt wilt zien. Ik zag de foto van de mondkapjesmeeuw deze week plotseling in mijn timeline voorbij komen. En gisteravond tijdens het programma Op1 zag ik de dieren letterlijk op de gesprekstafel liggen. Vogels, vissen en andere zeedieren en kleine dieren raken verstrikt in het afval dat we laten liggen of dat in de oceaan terecht komt. Dat wist ik al, maar gisteren nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt door dat lieve gulzige egeltje dat zijn dood vond in een halfvol weggegooide Mc Flurry-beker. Dom natuurlijk van die dieren. Toch?
Of moeten we toch naar ons als mens wijzen.
Het zijn advertenties voor bewust gedrag van consumenten en samenlevingen. Daarom zet ik de foto’s ook online hier in mijn blog. Voor wie geen stoffen mondkapjes wil of kan gebruiken wordt gevraagd, gooi ze niet op straat en trek de elastiekjes eraf voordat je ze in de prullenbak gooit.
Kijktip: Grip Camp
Als jij iets wilt bereiken, zul je zelf initiatief moeten nemen, want de mensen om je heen zullen er niet aan denken dat jij intellect, vakmanschap en humor hebt te brengen (uitspraak van de vader van een deelnemer aan deze documentaire, die met een open ruggetje geboren is en het alleen met hoofd, romp en armen moest redden in het leven)
Gisteravond bekeek ik op Netflix de documentaire Grip Camp. Alle verhalenvertellers in deze docu gingen begin jaren zeventig naar Camp Jened. Dit zomerkamp vlak bij Woodstock was voor lichamelijk gehandicapten en had een revolutionaire aanpak in vergelijking met de meeste andere instellingen en tehuizen voor deze groep. Begeleiders en deelnemers beleefden beiden plezier en er was geen machtsonderscheid tussen beide groepen.
A still from Crip Camp by Nicole Newnham and Jim LeBrecht, an official selection of the U.S. Documentary Competition at the 2020 Sundance Film Festival. Courtesy of Sundance Institute | photo by Steve Honigsbaum.tehuizen en instellingen van die tijd. Dit kamp, waar begeleiding en bezoekers samen plezier maakten, liet de gehandicapten ontwaken in de zin dat ze ontdekten dat ze als groep iets te melden hadden aan de samenleving. Tijdens het kamp ontdekten de vertellers dat ze volwaardige mensen zijn, ook al zag de rest van de samenleving dat anders.
Ademloos heb ik gekeken naar de ontspanning en zelfverzekerdheid die tevoorschijn kwam tijdens het kamp en de jaren erna. De deelnemers en begeleiders bleven elkaar opzoeken en groeiden in hun zelfvertrouwen en uitgesproken mening. Toen president Nixon een voorstelwet verwierp die stelde dat alle overheidsgebouwen invalide-vriendelijk moesten worden gebouwd, kwamen de voormalige kampleden in opstand en bezetten een overheidsgebouw in San Francisco om op te komen voor hun burgerrechten.
Protesteren en lobbyen is zwaar, maar voor deze groep was het nog veel zwaarder. Mensen die niet konden lopen, mensen die eigenlijk dagelijks steun nodig hadden of beademing, verbleven 25 dagen en nachten in het overheidsgebouw terwijl maar weinig journalisten geïnteresseerd waren in hun lobby. Ondertussen werd het gas en water afgesloten om de activisten te dwingen weg te gaan. Mensen kregen naast het gebrek aan hygiene, doorligplekken van de slechte matrassen waar ze op sliepen en vele andere kwalen. Het was echt afzien.
Wat tof was, was dat de Black Panthers voedsel kwamen brengen, verpleegkundigen kwam assisteren, en veel begeleiders uit het camp loyaal waren en ook bij hen bleven.
Transformatie
God continues to invite us to deeper transformation
Deze dag begon met het lezen van een blog van Richard Rohr en een jaaropening van Jan Hol, waarin hij de slogan van de CHE ‘wie wil jij zijn voor de wereld van morgen’ noemde.
Ik realiseerde mij dat deze slogan plotseling anders klinkt. In mijn beleving was de wereld van morgen een wereld waarin alles door ontwikkelt: techniek, kennis, ICT. Een wereld waarin Robots belangrijker worden en kanker is overwonnen via medicijnen. Maar 2020 evaluerend en vooruitkijkend realiseer ik me dat de wereld van morgen er ook heel anders uit kan zien.
Het kan zijn dat er meer virussen zich verspreiden, dat er mensen besluiten voor zichzelf te gaan en mensen besluiten voor elkaar te gaan. Machtsverhoudingen kunnen veranderen. Mensen die dat nu niet verwachten kunnen op straat terecht komen. Het is geen zeker weten, het is meer dat ik uit mijn bubbel ben geschud. Toen ik dit weekend een vriendin sprak die vertelde hoe dit jaar er heel veel mis ging en hoe zwaar het leven nu voor haar is, kwam deze verwachting even heel dichtbij.
“Waarom heeft God dit gedaan?” is de steevaste vraag van de Regenboogprins als we het over Corona hebben. Ik zeg dan steevast: ‘God heeft dit niet gedaan, dit is via de mens en een dier gegaan.’ Lees verder →