Art is it! Ik weet het zeker.

op

‘ Poëzie dat is als de woorden gaan zingen’ jongen, 6 jaar.

Al drie weken lang werk ik samen met andere kunstenaars aan het deelproject ‘Brus en Zo’ waarbij we samen met jonge tieners hun verhalen als eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders omzetten in van alles. Er zijn de twee weken hiervoor liedjes geschreven door tieners en er is theater gemaakt. En alles helemaal online. Als organiserend team volgden we wat er gebeurde en ik stond er vorige week helemaal versteld van. Ik neem je graag mee in een klein verslag.

Het is tien voor twee. Met de workshopleiders hebben we nog een korte voorbereiding.   ..zzzz… de telefoon begint te zoomen. ‘Ik ben er al hoor!’ Appt de eerste. ‘Ik ook!’ Antwoord een 2e. ‘Wie ben jij dan?’ is het volgende bericht. De groep is er duidelijk klaar voor. Als we om vijf voor twee de groep toelaten, is iedereen er.
Sommige deelnemers doen voor de 2e keer mee. Anderen zijn nieuw.

Tabitha en André, de hosts, beginnen met de workshop. Er hangt een ontspannen, open en enthousiaste sfeer. Al snel zitten alle deelnemers met snor, bril en hoofddeksel voor de camera. Ze vertellen verhalen over hun eigen leven. Ze maken een mindmap over hun talenten. Ze denken na over het woord ‘veerkracht’. Want ja…wat betekent dat eigenlijk? Lees verder →

Dichterbij

op

Ik dacht altijd, dat ga ik nooit kunnen, andere kinderen erbij. Door de podcast denk ik dat niet meer. Ik weet niet of ik het ooit zal doen, pleegmoeder worden, maar ik denk niet meer dat ik het niet kan.  Gerdien

Afgelopen week kreeg ik via Whats App een uitgebreide reactie van een moeder op de podcasts van Engage the Village die de afgelopen tijd gepubliceerd zijn. Met veel plezier las ik wat ze schreef. Ze schreef hoe tijdens het luisteren de verhalen van de eigen kinderen en pleegkinderen steeds iets dichterbij kwamen.  Hoe ze er langzaam in kwam. Ze was blij met ook de oudere eigen kinderen die meer terugkeken in de tijd en die,  verrassend voor haar,  het verrijkend vonden om pleegbroers en zussen in hun leven te krijgen. Maar wat ik het mooiste vond om te lezen was dat ze, door de podcast niet meer denkt dat ze geen pleegmoeder zou kunnen zijn. Die ontdekking bleef echt bij me hangen. Waarom eigenlijk?

Een van de redenen dat ik met dit project en mijn foto-instagram ben begonnen, is dat ik mijn eigen levenssituatie en die van pleegkinderen wat dichter bij de samenleving wilde brengen.  Als mensen mij vroegen, ‘waarom?’ begon ik een filosofisch verhaal over dat ik hoopte dat ik wat minder ‘nobel’ gevonden zou worden. Dat zei namelijk ooit iemand tegen mij.

Er hangt een vreemde sfeer om de pleegzorgwereld heen en die varieert van ‘ verschrikkelijke horrorverhalen’ tot ‘bijzonder liefdevole harteverhalen’.  Pleegouders zijn helden, falende vrijwilligers, of bijzonder pragmatisch professionele ouders, die iets goeds willen voor de wereld. Eigen kinderen zijn kinderen die veel opgeven voor hun pleegbroers en zussen en die graag willen helpen. Pleegkinderen zijn kinderen die ‘beschadigd en kwetsbaar’ zijn en hun ouders zijn ook op zijn minst ‘heel kwetsbaar’ maar kunnen ook ‘de grote afwezige of slechterik’ zijn. En al deze beelden stoorden me.  Het vertelde me dat pleegzorg op de een of andere manier ver af staat van mensen. Zo veraf, dat je gemakkelijk aannames kan doen over hoe het is.   Lees verder →

Hier Blijven?

op

Boter bij de Vis, De Regenboogprins, zijn pleegvader, pleegmoeder en een goede vriendin (allemaal van theatergroep het Ei) maakten een video bij het liedje ‘Hier Blijven’ . Bijna zeven jaar komt in vier minuten voorbij en daarnaast de eigenheid ven ieder. Want eigenheid is iets dat, als dat in je bevestigd wordt, je veerkrachtig maakt. En ook, dat je ergens hoort en mag blijven.

Het is alweer ruim zes jaar geleden dat de Regenboogprins bij ons kwam wonen en wat hebben we in ons gezin veel geleerd. Iedereen. De Regenboogprins moest leren

Charissa Bakema

dat hij ons kon vertrouwen. Wij moesten leren om met al zijn regenboogkleuren om te gaan. Wij moesten veel en vaak nadenken over onszelf en onze acties en nog steeds, want inmiddels is de Regenboogprins de puberteit in gerold en bespreekt hij met ons wat hij wel en niet prettig vindt. Over het algemeen is de beoordelingsmeter van ons allemaal positief.  We  hebben veel lol en we maken als we ruzie hebben, het goed met elkaar.

Naast dat we moesten leren  met elkaar om te gaan, moesten we ook leren omgaan met het hele systeem om de Regenboogprins heen. Als eerste een band opbouwen met zijn moeder en zus en daarna de verschillende hulpverlening en school.

Na een paar jaar hadden we het best goed onder de knie.

Ik had zin om mijn eigen talenten en die van de Regenboogprins te combineren en maakte een fototentoonstelling over ons leven als pleeggezin. . Muziekduo Boter bij de Vis, maakte een paar liedjes op basis van de verhalen die ik had gemaakt over de bijzondere uitspraken van de Regenboogprins. Vitree en Simone van der Meulen van Kunstuitleen Emmeloord boden mij de gelegenheid de expositie te starten.

Na de fototentoonstelling bedacht ik samen met pleegzorgorganisatie Vitree een superleuk kunstproject om nog veel meer van het pleegzorgleven te laten zien, en dan niet de ellende, want we weten dat er veel narigheid en ellende is in het leven van ouders en kinderen voor er sprake is van een uithuisplaatsing. Nee, we zijn  op zoek (alhoewel de ellende er ook mag zijn) naar verhalen van veerkracht en hoop. Want die verhalen zijn er ook. En het is goed om die te laten horen. Echte verhalen, waar dwars door ellende en narigheid nieuwe wegen worden gevonden. Het klinkt misschien gek, maar een paar jaar geleden had niemand van ons gekund wat we nu hebben gedaan. En dan is dit ook maar weer een soort van begin. Ik ben benieuwd waar het eindigt.

Boter bij de Vis, De Regenboogprins, zijn pleegvader, pleegmoeder en een goede vriendin (allemaal van theatergroep het Ei) maakten een video bij het liedje ‘Hier Blijven’ . Bijna zeven jaar komt in vier minuten voorbij en daarnaast de eigenheid ven ieder. Want eigenheid is iets dat, als dat in je bevestigd wordt, je veerkrachtig maakt. En ook, dat je ergens hoort en mag blijven.

Doe je mee met de online MEET UPS van ENGAGE THE VILLAGE?

op

Creatieve Meet Ups voor eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders (10-18 jaar).
De aanmeldingen beginnen te lopen, bij iedere workshop nog ruimte voor 4 a 5 mensen.
Check de agenda voor meer info.

21 februari: SONGWRITING met Tabitha en Kika

28 februari: THEATER met Andre en Tabitha

6 maart: ART IS IT met Charissa en Hanna

14 maart: PODCAST CREATIEF met Wouter en Charissa

Dit gaat niet alleen over mij.

op

Sommige mensen hebben pas sinds de Coronacrisis gemerkt dat het leven echt niet maakbaar is.  Er zijn ook mensen die dat nu wel merken, maar  er niet aan willen.  En er zijn mensen die dat al heel lang weten. De mensen die ik de laatste zeven jaar tegenkom die het al heel lang weten zijn pleegkinderen. Het overkwam ze gewoon. Door allerlei redenen en omstandigheden konden of mochten hun ouders niet langer voor ze zorgen en werden ze uit huis geplaatst. Er werd gezocht naar een pleeggezin. Pleeggezinnen zijn vaak (niet altijd) plekken waar kinderen meer dan welkom zijn. En heel vaak hebben pleegouders ook eigen kinderen, die dan dus vrij plotseling een broertje of zusje krijgen, die over het algemeen geen baby meer is.

Chris was twaalf. Hij zat op de basisschool. Op een dag kwam er een meisje in zijn huis wonen. Ehhh… een meisje dus! Best even wennen voor een twaalfjarige jongen. En, zo ontdekte hij verder, het was soms knap lastig om je speelgoed, je computer en uiteraard ook je ouders te moeten delen met kinderen en jongeren die soms helemaal niet aardig deden.  Toen hij zestien was realiseerde hij zich: ‘Dit gaat niet alleen over mij.’ Sommige mensen hebben al jong een heel ingewikkeld leven achter de rug.  Dat was een omslag. Hij ging het leven beter begrijpen. En daarmee zijn pleegbroers en zussen.

Marlin was acht. Haar ouders wilden graag voor kinderen in crisissituaties zorgen. Op een nacht bracht de politie drie kinderen. De politie was heel erg onder de indruk van de situatie waar ze de kinderen weg hadden gehaald. Ze bleven nog een tijd in de huiskamer van haar ouders zitten om bij te komen. Marlin was niet bang. Ze dacht alleen maar: ‘Nu zijn ze veilig.’ Ook Marlin ontdekte dat de kinderen soms helemaal niet aardig deden. Ze was heel boos soms als ze zo maar haar moeder uitscholden. Het was wel haar moeder waar ze het tegen hadden.

Marieke kent het niet anders. Haar ouders vangen al sinds zij jong is kinderen en jongeren op. Het is soms zwaar als je net aan een pleegbroer of zus gewend bent en dan gaat hij of zij weer weg. En als je zelf niet lekker in je vel zit en je ouders hebben het druk met alle kinderen en jongeren die bij ze wonen, is dat wel heel moeilijk soms. Marieke zegt: door mijn eigen moeilijkheden ontdekte ik hoe moeilijk het kan zijn als de mensen die het belangrijkst zijn, weinig ruimte en tijd voor je hebben. Marieke zegt ook dat ze regelmatig een flinke spiegel voor d’r neus krijgt van haar pleegbroers en zussen. Een glasharde spiegel. En dat ze merkt dat ze van belang is in het leven van mensen die het even heel moeilijk hebben, dat ze een praatpaal is en dat dat fijn is. Marieke zou het leven dat ze heeft geleid altijd precies zo overnieuw gekozen hebben. ‘Het is verrijkend’ vindt ze.

Demi was 15 toen haar moeder een gezinshuis startte. Ze kan zich nog goed herinneren hoe druk ze het de eerste weken vond. Al die kinderen aan tafel. Ze was benieuwd of ze dan ook als echte broers en zussen zouden gaan voelen. ‘Het is toch anders met mijn echte zus dan met mijn pleegbroers’ vertelt ze. Maar het is ook bijzonder. Soms gebeuren er onverwachte dingen. Zoals afgelopen zomer. Door de Coronacrisis ging haar vakantie naar een ver land niet door. Ze baalde enorm. En toen verraste haar pleegbroer haar door haar uit te nodigen samen met hem op vakantie te gaan. Uiteindelijk ging iedereen mee en hadden ze een hele bijzondere reis samen.

Een aantal weken geleden was ik met deze mensen in gesprek en luisterde naar hun verhalen. Het waren geen ideale verhalen, maar echte. Het ging over wat er zo mooi was en wat er zo raar was en wat zo moeilijk. Het ging over begrip en onbegrip en verwachtingen die wel en niet uitkwamen en over verrassingen.

Ik luisterde naar hen en ik bedacht me dat ze al jong leerden dat het leven niet eerlijk is. Dat sommige kinderen in een warm nest opgroeien en anderen er uit vallen en aan een ander nest moeten wennen, soms tegen wil en dank. Ze leerden ook dat als dat toevallig hun nest was, dat ze plotseling veel moesten delen met deze kinderen, o.a. de tijd en aandacht die hun ouders anders aan hen zouden besteden.
Ik zat naar ze te kijken tijdens de ZOOM-meeting die we hadden en ik zag hun ogen. Mijn potlood begon te bewegen. Ik tekende hun gezichten, met daarin die ogen. Acht ogen die zo vol leven de wereld inkeken.  Acht ogen van jonge mensen die vertelden dat ze door de keuze van hun ouders beter begrijpen wat het inhoudt om je leven te delen. Dat ze beter begrijpen dat er onrecht gebeurt, dat ze sterker zijn geworden juist door dat begrip en dat ze meer inzicht in zichzelf hebben gekregen.
We hebben een podcast gemaakt van hun verhaal. Het is de moeite waard om naar ze te luisteren. Deze club jongeren heeft een belangrijk verhaal te vertellen.
Marlin Wildeboer schrijft op dit moment een boek dat in de zomer uitkomt. Aan het einde van de podcast kun je er nog meer over horen, mocht je geïnteresseerd zijn.  Hieronder de link naar de podcast. Hij is ook te vinden op Spotify en veel andere podcast apps.