We ontmoeten elkaar voor de 2e keer. Dit keer tijdens een feestje. Aan de koffietafel praten we over koetjes en kalfjes en vakantieactiviteiten. Zij is met haar man en kinderen naar pretparken geweest. Geanimeerd vertellen ze er over. Ik ben met mijn lief en de regenboogprins naar Frankrijk en Spanje geweest. Geanimeerd vertel ik er over. Even zie ik een schaduw over haar gezicht glijden. Ik weet niet precies waarom, maar hou mijn verhaal kort. Misschien had ze ook naar Spanje gewild. Daar kan ik heel goed inkomen. Spanje is een fantastisch land.

‘Ben jij wel eens naar Spanje geweest?’ Ik hoor mijzelf de vraag stellen. Een half uur later ben ik een levensverhaal rijker. Wat begon als een ‘super goedkope huwelijksreis’ eindigde in een flink aantal moeilijke jaren. Ik zit aan tafel en luister, onder de indruk van wat mensen soms hebben te verstouwen. Als ze klaar is neemt ze een slok koffie en vraagt ‘En…wat is jouw verhaal?’

‘Eh’ stamel ik…ik zoek mijn hersens af naar moeilijke dingen. Die waren er heus wel, maar ik ben niet zo open als zij en zeker niet aan tafel met voor mij vreemde mensen tijdens een zonnig feestje. En alles wat ik meemaakte weegt natuurlijk nooit op tegen haar verhaal. ‘Nou..mijn man is 9 jaar jonger dan ik’  zeg ik tenslotte en vertel dat ik een echte laatbloeier was.  Ik kijk haar hoopvol aan. Ik besef dat het niet de grootste onthulling is die ik heb gedaan vergeleken met haar verhaal. Ze lacht vriendelijk en beleefd, maar tevreden ziet ze er niet uit (terecht natuurlijk). De mevrouw aan de andere kant van de tafel, die de laatste tien minuten meeluisterde, al hummend en knikkend, doet dat nu gelukkig ook tijdens mijn 2 minuten durende levensverhaal en begint over haar zoontje te praten. Pfiiew..ik mag weer luisteren gelukkig.