Jarenlang hoefde ik in december weinig meer dan het halen van een aantal deadlines voor mijn werk. Ik hoefde geen sinterklaas te vieren, geen kerstboom te kopen. Tijdens de kerstvakantie gingen lief en ik vaak een weekje of een paar dagen op reis.

Sinds de regenboogprins bij ons woont is daar geen sprake meer van. Sinterklaas moet gemanaged worden, in de zin van en waar wel cadeautjes en waar niet. Dit jaar voor het eerst lootjes getrokken op school. Een nieuwe spannende aangelegenheid zowel voor de prins als voor mij en waarbij ik leerde beter een groot lelijk cadeau te kunnen kiezen, dan een klein kwalitatief cadeau aangezien de prins zich erg zorgen maakte over de teleurstelling van het klasgenootje dat hij had getrokken over het  kleine ‘lego’-cadeautje dat hij had gekregen en de grote cadeautjes van de andere kinderen. Enfin sinterklaas overleefd.

Een week later met regenboogprins een kerstboom gekocht en opgetuigd. Mijn moederschap is gegroeid. Toen ik twee jaar geleden de boom met de kleine prins optuigde, hadden we veel discussies omdat ik een andere esthetische smaak had dan hem. Dit jaar heeft de prins de boom naar eigen inzicht ingericht en hangt de boom vol met lelijke gekleurde vogeltjes, trosjes kerstballen naast elkaar en de slingers wat verfrommeld er tussendoor.

Na de lichtjes aangestoken te hebben dacht ik klaar te zijn. De kerstdagen en kerstvakantie en bezoekjes zijn gepland, de boom staat en de kaarsjes branden en stoten een wat chemische geur uit omdat de prins ‘geurkaarsjes’ helemaal geweldig vindt. De deadlines voor het werk bereikt, de toetsen voor mijn studie ingeleverd. Tijd voor rust.

Totdat ik de brief van de juf kreeg… of ik nog een takje, bakje en versiersels voor het maken van kerststukjes en nog iets voor het kerstdiner op school wilde maken…

Nee! Ik wil het niet! Ik wil geen takje en bakje en versiersels en baksels enzo meer maken. Maar goed. Dat is dus niet aan de orde. Morgen koop ik een bakje en een takje. En ach.. als ik de blije ogen zie van de regenboogprins en er weer aan denk hoe trots hij vorig jaar aan zijn klasgenoten vertelde dat dat zijn papa was, dan is de drukte weer snel vergeten.