Was het ooit anders? Waren er ooit geen miskramen?
Geen verkrachtingen? Geen psychoses? Geen blindheid, doofheid, verlammingen?
Waren er geen scheidingen van partners, organisaties, kerkelijke denominaties?
Gingen mensen niet vreemd? Maakten ze ruzies altijd weer goed?
Waren kinderen open om met elkaar om te gaan, ook al waren ze heel anders?
Was het ooit zo dat er geen onderscheid werd gemaakt op basis van ras of het werelddeel waar je werd geboren?
40 dagen duister (dag 24: we zijn allemaal gelijk?)
‘De goede herder liet de 99 schapen die bij de kudde hoorden alleen en ging op zoek naar het verdwaalde schaap’ zei de meester op de zondagschool. Later meende ik te begrijpen dat dit verhaal te maken had met ‘gelijkheid’. ‘We zijn allemaal evenveel waard!’ En nog later begreep ik dat het niet ging om gelijkheid, we zijn immers allemaal anders, maar om gelijkwaardigheid. Als mensen zijn we gelijkwaardig.
40 dagen duister (dag 23: genaaa…)
Drie dagen achter elkaar kwam hetzelfde thema terug. Hoe gebruiken mensen hun macht? Ik schrijf deze dagen over mijn ontluisteringen en doordat ik drie keer achter elkaar hetzelfde soort verhaal hoorde realiseerde ik mij dat ook daar een desillusie is te vinden. De desillusie van de dienstbaarheid.
‘Leiden is dienen’ leerde ik in de diverse leiderschapstrainingen die ik heb gevolgd. Uiteraard was ik het hier mee eens en uiteraard faalde ik. Ik ontdekte dat ik best goed kon manipuleren en ook powerplay ging mij niet slecht af. Later toen ik voor de klas stond merkte ik dat ik macht had. Ik moest mensen namelijk beoordelen en bepaalde daarmee of ze wel of niet door konden gaan met de studie die ze deden. Last but not least is de kleine regenboogprins bij ons komen wonen. Een kleine jongen die afhankelijk is van de goodwill van mensen die niet zijn eigen ouders zijn.
‘leiderschap is andere mensen en de wereld om je heen tot bloei brengen’ zei een vriend ooit tegen mij. Ik ben het met hem eens.
Misschien begint dienend leiderschap bij het sorry zeggen als we manipuleren of powerplay spelen. En bij heel goed luisteren naar onze familie en vrienden en kinderen die meestal behoorlijk eerlijk zijn in wat ze okay en niet okay aan ons vinden. Waarschijnlijk doen we al die vervelende dingen ook als leider.
Wie tot slot denkt; dit is allemaal wel heel serieus bied ik nog dit leuke ware nummer van Beu: GENADE!
Als ik geen hoop meer heb is er slechts ontluistering.
Gisteren schreef ik: waar ik op hoop gebeurt niet.
Vandaag schrijf ik: toch blijf ik hopen, stomweg omdat dat mij nou eenmaal vleugels geeft.
40 dagen duister (dag 22: waar ik op hoop gebeurt niet)
Ik beloofde twee dagen geleden mijn eigen ontluistering op te gaan schrijven. Dat voelt wat ongemakkelijk. Want hoe schrijf ik in de openbare ruimte zonder een soort emo-blog te ontwikkelen? N’ja God zegene de greep.