Om half vier schrik ik wakker uit een droom. In golfjes komen daarna de gedachten. Over de regenboogprins en zijn juf die niet weet hoe ze hem kan bereiken. Over een workshop die ik ga geven. Over verhalen die verteld gaan worden.Over werkzaamheden en planningen. Over mijzelf, mijn irritaties en angsten.
Als kabbelend water golven ze door mij heen en omdat ik niet gefocust genoeg ben om ze te leiden neem ik alleen die gestage stroom waar. Totdat het 4.44 is. Dan klinkt er een tjilp buiten. De eerste vogel wordt wakker. Een moment waan ik mij in Italië, of Noorwegen, of Nunspeet. Ik lig in de camper en wordt wakker van het gezang van de vogels. Voor mij ligt een warme dag met mijn lief. Een tijdje luister ik naar de merel buiten. Dan besluit ik toch nog even te gaan slapen. Op mijn linkeroor zodat ik daadwerkelijk nog even terug kan keren naar hopelijk een droomloos uur.
Honey, I blew up the system
Pasen 2015. Terwijl ik iedere dag schreef over het thema lijden werd ik er langzaam mee vertrouwd. Ik was bang dat ik in een depressieve zeur zou veranderen, of een agressieve activist, of een melodramatische heks. Want ik heb ze alledrie wel een beetje in me en door over lijden te schrijven was ik bang dat ik dat deel van mezelf zou vergroten. Maar niets gebeurde zoals verwacht. Lees verder →
40 dagen duister (dag 40: stille zaterdag)
Tussen goede vrijdag en paaszondag zit een stille zaterdag. Jezus is dood. Begraven. Voor mij is het altijd een beetje vreemde dag. Een dag waar het leven van alle dag gewoon verder gaat ook al is Hij dood. Lees verder →
40 dagen duister (dag 38: dood van de zoon)
Gisteravond in de Franse kerk, verscholen achter de Dom, luisterde en keek ik naar ‘De dood van de zoon’. Ik kan niet anders dan concluderen dat de makers en bedenkers van deze muziekvertelvoorstelling een origineel, mooi uitgevoerd en bijzonder concept hebben bedacht. Overgeleverd aan mezelf liet ik me meevoeren in het lijdensverhaal tot de kaars werd uitgeblazen. Als God ons mensen tenslotte verlaten heeft zijn we overgeleverd aan onszelf. Ik ben de makers van het programma dankbaar dat ik daar een tijdje mocht blijven gisteren en niet met sneltreinvaart door hoefde schakelen naar het lege graf zoals ik al zo vaak heb gemoeten. Dus staande bij de uitgeblazen kaars luister ik in gedachten nog een keer naar Femmeke als ze woorden van Leendert zingt:
Boven is het stil
niets te horen
Boven is het stil
De geluiden zijn gestorven
Niemand praat
niemand maakt verwijten
en de haan die kraait niet meer