Jarenlang hoefde ik in december weinig meer dan het halen van een aantal deadlines voor mijn werk. Ik hoefde geen sinterklaas te vieren, geen kerstboom te kopen. Tijdens de kerstvakantie gingen lief en ik vaak een weekje of een paar dagen op reis.
Sinds de regenboogprins bij ons woont is daar geen sprake meer van. Sinterklaas moet gemanaged worden, in de zin van en waar wel cadeautjes en waar niet. Dit jaar voor het eerst Lees verder →
De volwassen mensen die zich bemoeiden met mijn leven tot ik 9 was.
1. Mijn vader en mijn moeder, zusje, tantes en ooms, neefjes en nichtjes = 20
2. Drie kleuterjuffen (ik ging 1 x verhuizen), 3 juffen op de basisschool en 1 meester = 7
‘Het is te zwaar voor hem’ na een paar dagen school van de regenboogprins zat ik als pleegouder aan tafel naar de juf en de orthopedagoog te luisteren. De boodschap overdonderde me, maar met verve verdedigde ik de kleine regenboogprins. Lees verder →
– want Christus acteert op tienduizend plekken, Lief van lichaam, lief in ogen niet de Zijne, lief voor de Vader dankzij mensengezichten en hun trekken. – Gerard Manley Hopkins
Deze woorden in Wiman’s boek ‘de afgrond’ troffen mij en met name de woorden ‘dankzij mensengezichten en hun trekken’. Direct kwam er de vraag omhoog: ‘hoezo Lief voor de Vader dankzij mensengezichten’. Heeft God dan liefde nodig van mensen? Is God kwetsbaar, net als wij? Kan God dan ook gekrenkt, gedeukt en kapot zijn?’ Lees verder →
Voor iedereen, behalve de dwaze heiligen onder ons, is rationeel denken – ofwel: ‘de ziel van buitenaf beschouwen’- onvermijdelijk, of het nu door theologie, filosofie, wetenschap, of simpelweg door de verhalen is waarmee we onze levens beschrijven en begrijpen. Maar hoe leeg is zulk begrip, als het de momenten die het verlangen naar begrijpen juist heeft gewekt, verkleint en uitwist? Welke discipline kan twijfelachtiger zijn dan die welke je leert om in het licht dat jou eens overweldigde elk logisch smetje te zien?
Chrisian Wiman, uit: ‘Mijn heldere afgrond’
De kuil
