Tijdens de 40 dagen tijd blog ik over allerlei mensen die bezig zijn met zingeving. Op zondag post ik een filmpje van een kleinkunstenaar. De eerste week van Daniel Lohues, de tweede van Stef Bos en deze week heb ik voor een filmpje van Wende gekozen. Enjoy.
Ik denk dat het vier of vijf jaar geleden is dat ik haar voor het eerst ontmoette in de synagoge van de liberaal Joodse gemeente in Utrecht. We waren met een groep mensen aan het wandelen door Utrecht tijdens een Zin Route georganiseerd door Blossom030. Niemand kende elkaar, we voelden ons dus wat ongemakkelijk tijdens onze gesprekken over persoonlijke zingevingsvragen. Maar zodra de rabbijn binnenkwam veranderde er iets. De rabbijn was een vrouw (!) van in de 70. Ze stelde zich voor als Navah Tehila, benoemde direct dat haar lijf nogal trilde (Parkinson) en nodigde ons om indien mogelijk mee te trillen. Iedereen begon te lachen. De sfeer in de groep ontspande door haar aanwezigheid. Ze straalde kracht en gezag uit en tegelijk was ze kwetsbaar en klein. Uiteraard gingen we samen zingen. In het Hebreeuws dat we niet spraken. Niemand protesteerde, niemand vond het gek. Iedereen deed mee. Lees verder →
Ik las van Rachel Held Evans als eerste haar boek ‘De deugdzame huisvrouw’ waarbij ze een jaar lang letterlijk probeerde te leven zoals de bijbel voorschrijft. Dat leidde uiteraard tot allerlei humorvolle situaties, maar ook tot de bevrijding van het lezen zonder de context mee te nemen. Ik leerde haar op deze manier kennen als een intelligente vrouw die vragen stelt aan allerlei aannames die over geloof en de bijbel gaan. Ze stelt deze vragen en komt vaak tot andere antwoorden dan de traditie waar ze uit komt. Dat maakt haar lastig voor haar omgeving. Ik kan me ook voorstellen dat het soms eenzaam is. Ik herken dat ook. Dat je tussen allemaal enthousiaste kerkgangers zit en zelf eigenlijk niet precies weet waarom je daar zit. Of dat je luistert naar een preek waar je haren van overeind gaan staan en je mag niets terugzeggen.
Gisteren schreef ik over Nadia Bolz Weber, die ik voor het eerst hoorde spreken op het Greenbeltfestival in Engeland. Ik kwam op datzelfde festival Pádraig Ó Tuama. tegen. Eerst als degene die me enthousiast maakte voor ‘waargebeurd storytelling’. Later als dichter. En nog later als de leider van de Corrymeela community in Ierland. Net zoals Nadia brengt Padraig zijn luisteraars bij het verrassende van het gewone. ‘Niets menselijks is gelovigen vreemd’ zou een uitspraak van hem kunnen zijn. Niet de vooruitgang, de prosperity, staat centraal in zijn spirituele perspectief, maar de gedeelde menselijkheid. Het leven in verbondenheid, het inclusieve leven. Dit gedicht over eenzaamheid illustreert iets van zijn denkbeelden:
Vandaag bezochten lief, regenboogprins en ik de Dom van Aken. Om de kathedraal heen cirkelden de daklozen van de stad. Het was steenkoud en ik vond het verschrikkelijk ze te moeten zien. Bij meerdere van hen herkende ik psychische problemen. Een mevrouw liep met 1 kapotte schoen voor me uit. Een meneer riep dwingend naar de mensen om hem heen ‘maar geef dan toch wat’. We liepen door en gaven verschillende mensen het losse geld dat we bij ons hadden. Toen we een kerkje binnen liepen om te bekijken, kwam de dwingende meneer er even later ook binnen. Hij bleef in het voorportaal, leek geleerd te hebben dat hij de kerk verder niet in mocht. Lees verder →