Boter bij de vis.

op

Boter bij de Vis

Ik ontmoette ze vorig jaar tijdens de kunstminor die ik aanstuurde op de hogeschool waar ik werk. De één studeerde social work en viel mij op toen ze in haar eentje door Londen struinde en allemaal grappige filmpjes op Facebook postte over dingen die ze had gedaan en uitdagingen die ze was  aangegaan. Ze had een open gezicht, ze was enthousiast en ze had een mooie stem.
De ander studeerde aan de Pabo en viel mij op doordat ze met een ukelele en in een hippie-jurk door Boedapest struinde terwijl ze kolderieke liedjes zong. Ik was nieuwsgierig naar wat deze twee vermoedelijk zeer getalenteerde mafketels zouden gaan doen tijdens de minor. Lees verder →

School Tijdens Corona

op

Nu de Regenboogprins al enkele weken iedere ochtend online les heeft (super gedaan door zijn school trouwens) is het heel erg grappig om te zien dat er ook online toch een soort groepsproces is. Kinderen klieren door op gedeelde bestanden stiekem pijlen te zetten en tekeningen. Kinderen maken hun werk niet als er niemand is die dat controleert. In de pauzes bellen ze elkaar en chatten ze, voor een deel is het hetzelfde. Lees verder →

Knakkende knieën en een prik van een hommel.

op

De dode takken knisperen en kraken onder mijn voeten. In de verte zie ik een boom dwars over het pad liggen. Maar weinig bomen vertonen jonge groene blaadjes. Ik hoor geen vogels, het is alsof slechts enkele bomen nog zuchten.  Of is het een specht? De rest heeft het leven achter zich gelaten, die indruk krijg ik tenminste. Vanaf de landweg zijn we een wandelpad door het bos ingeslagen, maar zo’n doods bos heb ik zelden gezien.

Is het de droogte van vorige zomer die hier nog te zien is? Heeft dit stuk bos zich niet kunnen herstellen? Of zie ik door de Corona-pandemie plotseling de dood overal? Zie ik eerder de droge dorheid dan het nieuwe groen? Het zou kunnen en het geeft wel iets aan over hoe ik me zorgen maak denk ik. Het past ook goed bij de lijdensweek die we ingaan nu.
De regenboogprins, lief en ik volgen nu een onduidelijk pad. Na een tijdje blijkt dat dat pad uitkomt bij het erf van een boerderij. We lopen terug en volgen een ander pad. Bijna geruisloos houdt het op en we dwalen dan direct door het knisperende bos. De regenboogprins begint te mopperen. De struikjes waar we doorheen lopen prikken in zijn benen en hij denkt dat we het bos nooit meer uit komen. Lees verder →

Wakker in een vreemde wereld

op

Ik weet het niet zeker; droom ik? Of gebeurt het echt? Al zolang de scholen dicht zijn en we social distance moeten bewaren bevind ik me in een staat van verwarring.
Een deel van mij past zich aan. Gaat mee in de stroom van; onderwijs gaande houden voor mijn eigen werk en de regenboogprins, videobellen in plaats van fysiek contact, met z’n 3en het leven leven, af en toe aangevuld met onze huisgenoot, en werken aan een prachtig plan voor over een tijdje. Lief houdt kantoor in onze kleine extra kamer en vergadert de hele dag online.
Een ander deel, is onrustig en begrijpt het niet. Wat gebeurt er? Welke consequenties komen voort uit wat er nu gebeurt? Dat deel probeert grip te krijgen op dat waar nu geen grip op is. De vorige twee blogs zijn vanuit dat perspectief geschreven.

Wat ik ook deed en wat ik ook dacht; er was iets wat ik miste. Het was alsof ik in een twee-dimensionale wereld terecht was gekomen. Ik voelde me wel en niet aanwezig. Een deel was er wel en een deel niet. We leven op dit moment in de 40-dagen-tijd maar ik kon me er niet mee verbinden. Niet omdat ik boos was of verdrietig of bang, maar er gebeurde gewoon niets. Ik las dat allerlei kerken en mensen mooie initiatieven ondernamen en ik waardeerde dat ook, vond het belangrijk, maar zelf zei het me helemaal niets. Alsof ik een beetje een zombie was. Alleen zag niemand dat aan me omdat het van binnen gebeurde.

Ik denk dat ik in een soort Freeze ben geklapt. Gister avond  voelde ik letterlijk het ijs smelten door twee dingen. Het eerste was dat ik het nummer ‘Turn Turn Turn’ vertolkt door ILse de Lange tijdens de laatste DWDD bekeek. Deze eeuwenoude Bijbelse tekst gleed zo naar binnen en verwarmde me, ik voelde iets van acceptatie. Het is zoals het is. Prediker sprak met kracht.
Het 2e was een korte blog van een Nederlandse journalist in Madrid die beschreef hoe daar in korte tijd zo veel mensen overleden dat er geen plek voor ze was op de begraafplaatsen. En dat hij toen hij het vertelde tijdens een Radio 1 programma, plotseling een traan over zijn wang voelde glijden. Toen smolt het ijs verder. En met dat het ijs smolt, kwam dat deel van mij dat ik miste terug. Vandaag heb ik naar vele versies van Turn Turn turn gekeken en geluisterd.  Dankbaar dat wat er nu ook gaat gebeuren, ik daar met mijn hele ik bij kan zijn en niet alleen mijn overlevingsdeel.

Grip op je…

op

Mijn agenda was altijd best helder. Maandag en dinsdag stond er standaard Christelijke Hogeschool Ede in mijn agenda; ik vertrok om 8.00 en kwam tussen 19.00 en 20.30 weer thuis. Het waren meestal lange dagen, waar ik na en voor lessen nog veel voorbereiding en organisatie deed. De regenboogprins werd door lief naar school gebracht en s avonds weer opgehaald bij de opvang.
Dinsdagavond at een van de eerdere pleegmama’s altijd mee.
Woensdag begon mijn Regenboogprins-rooster. Naar school brengen – dan zelf naar mijn atelier of ergens in een kroeg werken – rond 12.30 de prins weer ophalen en in de middag huiswerk en activiteiten met hem doen. Donderdag tijdens zijn schooltijd, supervisie geven, eigen bedrijf zaken en allerlei regeldingen voor Regenboogprins. Contact voogd, pleegzorgbegeleiding, contact specialistische hulpverlening, proberen speelafspraken te maken voor de prins, contact met moeder regenboogprins, en regelmatig samen met de prins op bezoek bij haar. Vrijdag weer naar de CHE.
In de weekenden, contact met Sis, familie, vrienden. Tussendoor en ’s avonds leuke plannen bedenken en die zo mogelijk uitvoeren. Tussendoor en ’s avonds naar het theater of een concert. Per drie weken twee dagen samen omdat de regenboogprins dan gaat logeren. Twee jaar geleden hoorde daar nog bij, de dagelijkse crisis van de regenboogprins zien te overleven thuis en zorgen dat hij niet van school werd gestuurd, maar inmiddels is er een goed evenwicht en is het ondanks de veelheid goed te doen met een stabiele en vrolijke prins.

Nu met de Corona die rondwaart is alles anders.  We zijn allemaal thuis, lief moet gewoon 40 uur werken en ook ik heb mijn onderwijswerkzaamheden. Daarnaast hebben we nu het thuisonderwijs. Iedere dag om 8.30 gaat de computer aan en krijgt de prins online les. Lief of ik zit ernaast om te coachen, want dat is tot nu toe nog wel nodig. Om 12.15 lunchen we. In de middag knutselen we, is er tijd voor gamen en gaan we op pad om onze dagelijkse beweging te krijgen. Gelukkig is er niemand ziek. Na het avondeten videobellen we met familie en vrienden. Tussen alles door beantwoord ik mails, bereid programma’s voor voor zover mogelijk en incasseer ik afzeggingen voor lezingen en programma’s die ik zou doen in april, ik begrijp het, ik vind het jammer, maar ook weer niet, want alles is toch al anders. Als de prins in bed ligt kijk ik naar berichten over de maatregelen en de verloop van de Corona-besmettingen.

Mijn lief en ik hebben het al een aantal keer tegen elkaar gezegd; we zijn extraverts die nu binnen zitten. We doen het heel goed. De regenboogprins heeft geen last van de isolatie, ‘eindelijk wat minder prikkels’ lijkt hij te denken. Als het over Corona gaat raakt hij overstuur – er kan tenslotte zo maar iemand doodgaan.

Terwijl ik artikelen en berichten lees verbaas ik me over wat er gebeurt. Ik heb er ook totaal geen grip op, hoeft ook niet, gelukkig. Laat ik het hier ook maar niet proberen. Ik verbaas me over de lege bussen die door de stad rijden. De rust op straat en in de winkel. De toiletrollengekte.  Ik maak me zorgen om Sis die in een crisis opvang zit in lock down. Ik lees iedere dag de update van het RIVM. En het is ook nog 40 dagen tijd en volgende week pasen. Ik heb er helemaal niets mee gedaan tot nu toe, ik weet niet goed wat ik er mee moet. Nu ik zo nadenk over mezelf denk ik dat ik de dagelijkse praktijk wel weer op orde begin te krijgen. Nu mezelf nog.