‘ Poëzie dat is als de woorden gaan zingen’ jongen, 6 jaar.

Al drie weken lang werk ik samen met andere kunstenaars aan het deelproject ‘Brus en Zo’ waarbij we samen met jonge tieners hun verhalen als eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders omzetten in van alles. Er zijn de twee weken hiervoor liedjes geschreven door tieners en er is theater gemaakt. En alles helemaal online. Als organiserend team volgden we wat er gebeurde en ik stond er vorige week helemaal versteld van. Ik neem je graag mee in een klein verslag.

Het is tien voor twee. Met de workshopleiders hebben we nog een korte voorbereiding.   ..zzzz… de telefoon begint te zoomen. ‘Ik ben er al hoor!’ Appt de eerste. ‘Ik ook!’ Antwoord een 2e. ‘Wie ben jij dan?’ is het volgende bericht. De groep is er duidelijk klaar voor. Als we om vijf voor twee de groep toelaten, is iedereen er.
Sommige deelnemers doen voor de 2e keer mee. Anderen zijn nieuw.

Tabitha en André, de hosts, beginnen met de workshop. Er hangt een ontspannen, open en enthousiaste sfeer. Al snel zitten alle deelnemers met snor, bril en hoofddeksel voor de camera. Ze vertellen verhalen over hun eigen leven. Ze maken een mindmap over hun talenten. Ze denken na over het woord ‘veerkracht’. Want ja…wat betekent dat eigenlijk?

Aan het eind van de workshop is er de grote Talententalkshow! Iedere deelnemer zit er helemaal in. Voor mijn ogen zie ik acht vrije tieners spelen. Ze spelen op hun eigen plek, voor de camera, pollepels en stukjes tomaat kleven aan het bord dat een toekomstige kok heeft gehaald voor zijn spel. Twee knappe musicalsterren vertellen hun verhaal. Er is ook een wetenschapper, een agente en een juf speciaal onderwijs. En er is een piloot die daarnaast ook musicalster is. Niemand is pleegouder geworden, vier van de acht hebben wel het talent ‘helpen’ gekoppeld aan het idee van hun toekomst.

Wat ik zo mooi vond aan het gebeuren is, dat de tieners steeds vrijer werden. Waar ze in de aanloop naar de workshop vaak voorzichtig waren in wat ze wel en niet konden vertellen, merkten we tijdens de theaterworkshop dat ze daar niet meer mee bezig waren. Ze waren hun eigen veerkrachtige en talentvolle zelf. En ze straalden allemaal.

‘Dat doet theater met mensen!’ dacht ik.

Muziek

Tijdens de workshop Songwriting  merkten we dat de kinderen heel persoonlijk werden. De tekst die ze maakten was intiem, van henzelf, en soms expliciet voor hun pleegbroertje of zusje.
Toen muzikante Kika Treep heel snel een melodie zette onder de tekst van een van de deelnemers, straalde ze.
Een andere deelnemer had al helemaal zelf een melodie onder haar tekst gezet.
Veel kinderen vinden het erg spannend om hun eigen teksten en muziek te laten publiceren, dus dat doen we alleen in overleg met hen, maar binnenkort komen er wel twee liedjes van muzikanten en theatermakers André van Egmond en Kika Treep, die speciaal op de bijeenkomst theater en songwriting zijn geschreven.

Kunst helpt om je te uiten, kunst kan moeilijke dingen verhuld laten zien en het helpt je om je uit je schulp te laten kruipen! Engage the Village is een tof project beste lezers. En we gaan nog even door.  Morgen de tekenworkshop ‘Art is it’ (helemaal volgeboekt) en volgende week zondag workshop ‘podcast maken’ (nog twee plekjes). Mocht je nog mee willen doen, check even de agenda van broedgebied voor meer info, of klik op deze link en kijk wat Vitree vertelt over dit mooie project:

Meet ups voor eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders

We blijven producten posten! Wen d’r maar vast  an!

Engage the Village  is een kruisbestuiving tussen Vitree en Broedgebied en dit deel kwam tot stand door de steun van Stichtimg Kinderpostzegels!