Het bestaan is kwetsbaar. Dat weet de Regenboogprins al heel lang. Er kan van alles misgaan. En op het moment dat dat gebeurt, krijg je twee dingen: overlevingskansen en angsten. Als het lukt om te blijven leven, blijft de angst bij je.

Als er spannende nieuwe wegen bewandeld moeten worden zal de angst roepen:’ Niet doen! Gevaarlijk! Misschien gaat er iets mis!’ Als er iets mis gaat roept de angst: ‘let op: er gaan nog veel ergere dingen gebeuren!’
De Regenboogprins is bezig met een snuffelstage. Dat is volledig nieuw en superspannend. Omdat we zijn stage zowel uitdagend als veilig hebben gemaakt, geniet hij er ook van en bouwt hij stapje voor stapje zelfvertrouwen op.

Dan: goede vrijdag 2023; om 10.00 voel ik me wat ziek. Voor de zekerheid doe ik even een Corona test terwijl de Regenboogprins samen met zijn stagebegeleider via whatsapp videobellen de afgelopen week bespreekt en plannen maakt voor de komende week. Ik denk dat ik griep heb, ik heb tenslotte nog nooit positief  getest. Maar een kwartiertje later staat er toch plotseling een klein streepje bij de T. Ik heb Corona. De Regenboogprins ziet het streepje ook. Hij kijkt mij aan. Hij verstijft.

Dit paasweekend is de angst en kwetsbaarheid voelbaar. Ons gezellige etentje met familie 1e paasdag gaat niet door. Mijn lief Egbert  en de Regenboogprins voeren zoveel mogelijk de plannen die we hadden wel uit, maar het is toch anders, want ik ben behoorlijk ziek (al probeerde ik dat te maskeren door toch te gaan wandelen en leuke kleine dingetjes te doen met de prins).
In de nacht van zaterdag op zondag doen de Regenboogprins en Egbert een onwillige paaswake omdat de Regenboogprins niet kan slapen en steeds meer overstuur raakt. Ik voel zijn angst groter worden, maar ik heb geen energie om mijn gevoel te verwoorden.

Tijdens 1e paasdag zegt de prins als hij met Egbert terugkomt  van verschillende paasontmoetingen ‘het was een hele leuke dag’ waarbij hij mij verdrietig aanstaart en we allebei weten dat hij dat alleen maar zegt voor mij en om niet ondankbaar te lijken. Als ik hem een kwartiertje later op bed zie liggen ga ik even naar hem toe. Ik vraag hoe het gaat. Tranen glijden langs zijn wangen.

’Ik ben bang dat je dood gaat’ zei hij. ‘Ik ben bang dat jullie dood gaan, dat wil ik niet.’
Wat moet ik zeggen? Dat ik ook zo mijn berekeningen heb gemaakt? Ik ben tenslotte 55 en heb overgewicht, waardoor ik wel in de risicozone zit. Dat  ik ook altijd denk dat ik doodga als ik ziek ben? Maar ook een grenzeloos vertrouwen heb in het leven en ook in de kracht van mijn lichaam? Dat wij heus niet doodgaan? Wat is wijs? Waar help ik hem mee?

Ondertussen is de Regenboogprins voorzichtig tegen mij aangekropen. Zijn angst voor besmetting (want die is er natuurlijk ook) en zijn verlangen naar troost en geborgenheid  strijden om voorrang. Gelukkig wint de liefde want hij ontspant langzaam.
Egbert komt er ook bij zitten. Zo zitten we een tijdje met z’n drieën.
Ik probeer nog iets te zeggen over dat er heel veel mensen zijn die van hem houden en die voor hem zullen zorgen stel dat we toch dood zouden gaan. Maar woorden zijn teveel en niet nodig.

In de avond stappen we nog even met z’n drieën in de auto en gaan op zoek naar paasvuren. In de fik met die angst! Her en der zien we de vuren die branden om het leven te vieren. We zijn er wel weer door samen.