Ik denk dat het vier of vijf jaar geleden is dat ik haar voor het eerst ontmoette in de synagoge van de liberaal Joodse gemeente in Utrecht. We waren met een groep mensen aan het wandelen door Utrecht tijdens een Zin Route georganiseerd door Blossom030.  Niemand kende elkaar, we voelden ons dus wat ongemakkelijk tijdens onze gesprekken over persoonlijke zingevingsvragen. Maar zodra de rabbijn binnenkwam veranderde er iets. De rabbijn was een vrouw (!) van in de 70. Ze stelde zich voor als Navah Tehila, benoemde direct dat haar lijf nogal trilde (Parkinson) en nodigde ons om indien mogelijk mee te trillen. Iedereen begon te lachen. De sfeer in de groep ontspande door haar aanwezigheid. Ze straalde kracht en gezag uit en tegelijk was ze kwetsbaar en klein.  Uiteraard gingen we samen zingen. In het Hebreeuws dat we niet spraken.  Niemand protesteerde, niemand vond het gek. Iedereen deed mee.

Na die keer heb ik haar vaker mogen ontmoeten. Ik heb naar verhalen uit haar leven geluisterd. Ik heb opnieuw met haar gezongen. Navah Tehila vertelde mij over muziek en is muziek. Ze is een kunstenaar. Met beelden, woorden en met haar stem en haar poëtische inslag laat ze me iedere keer iets proeven van het mysterie God.  Ze is een voorbeeld voor me omdat ze zich nog nooit door leeftijd of ziekte heeft laten tegenhouden in waar het voor haar om gaat. Ze heeft me welkom geheten in haar leven. Voor mij is ze een brenger van vrede en licht en wijsheid. Een vrouw die zich durft te verbinden met mensen over de ‘geloofsmuren’ heen. Via onderstaande link kun je haar horen zingen en vertellen (even op ‘watch on vimeo’ klikken)