Vandaag bezochten lief, regenboogprins en ik de Dom van Aken. Om de kathedraal heen cirkelden de daklozen van de stad. Het was steenkoud en ik vond het verschrikkelijk ze te moeten zien. Bij meerdere van hen herkende ik psychische problemen. Een mevrouw liep met 1 kapotte schoen voor me uit. Een meneer riep dwingend naar de mensen om hem heen ‘maar geef dan toch wat’. We liepen door en gaven verschillende mensen het losse geld dat we bij ons hadden. Toen we een kerkje binnen liepen om te bekijken, kwam de dwingende meneer er even later ook binnen. Hij bleef in het voorportaal, leek geleerd te hebben dat hij de kerk  verder niet in mocht. Ik voelde mijn hart samenknijpen. Toen wij er weer uit gingen besloot ik hem ook nog wat te geven. Hij keek me aan en een grote glimlach kwam tevoorschijn. ‘Heb je mijn nieuwe keukenlepel al gezien?’ zei hij. Ik keek in de doos waar ik net geld in had gegooid. Ernaast lag een groene plastic opscheplepel. Nieuw, nog ingepakt. Ik grinnikte, zoiets zou hij nu waarschijnlijk weer gaan kopen van mijn donatie. De dwingende meneer maakte onverwachts mijn dag weer wat lichter.

Nadia Bolz Weber hoorde ik voor het eerst in Engeland tijdens het Greenbeltfestival dat ik bezocht. Ik was samen met lief en vrienden onder de indruk van haar. Wat ik zo bijzonder vind is dat ze geloof op een humorvolle manier toegankelijk maakt. In onderstaande  video vertelt ze over haar boek ‘accidental saints’ en legt uit wat ze met die term bedoelt. Ze sluit daarmee in zekere zin aan bij Ebba Pauli, Brother David Steindl Rast, Levinas, Buber en vast een boel andere wijzen. Ik ontmoette vandaag denk ik zo’n accidental saint, of misschien was ik het zelf?