10 dagen geleden beloofde ik te schrijven over mijn eigen ontluisteringen. Ik heb de afgelopen dagen geschreven over overtuigingen over leven en over God die illusies bleken.  Zoals de overtuiging dat alles ten goede is te keren, of dat al ons lijden louteren is.

Of dat ik, als ik het maar positief blijf zien, een oplossing kan bieden aan iemand die lijdt. Of dat, als ik het positieve in mensen blijf zien, het minder erg is hoe die ander zich gedraagt ten opzichte van mij. Terwijl ik schreef realiseerde ik me dat ik zo verschrikkelijk graag de wereld een beetje mooier kleur. Ik denk dat dit een verlangen en een gift is die ik heb gekregen. Maar ik merk ook dat ik daarmee soms pijn, ongeloof en  gedesillusioneerdheid van mezelf en anderen onder een laagje verf wil stoppen. Daarmee houd ik eenzaamheid en disfunctionaliteit in stand en breek ik identiteit af in plaats van dat ik het opbouw. Zonde is dat, want dat was nou net niet waar ik naar verlangde.

Het was moeilijk voor mij om niet aan het einde van ieder stukje af te sluiten met iets positiefs, een bericht van hoop. Ik was daarom zo ontzettend blij met de twee zondagen die er tussen zaten, waar ik die berichten wel mocht plaatsen van mijzelf.  En misschien zit in die twee berichten ‘Het verhaal over hoop van Bisschop Tutu’ en ‘het gedichtje over draken die prinsessen zijn van Rilke’ wel een antwoord. Het antwoord dat ik als ik in staat ben om de  realiteit onder ogen te komen en tegelijk vast blijf houden aan mijn verlangen, ik daadwerkelijk de wereld een beetje mooier kan kleuren.