Was het ooit anders? Waren er ooit geen miskramen?
Geen verkrachtingen? Geen psychoses? Geen blindheid, doofheid, verlammingen?
Waren er geen scheidingen van partners, organisaties, kerkelijke denominaties?
Gingen mensen niet vreemd? Maakten ze ruzies altijd weer goed?
Waren kinderen open om met elkaar om te gaan, ook al waren ze heel anders?
Was het ooit zo dat er geen onderscheid werd gemaakt op basis van ras of het werelddeel waar je werd geboren?

Soms kan ik daarover zitten peinzen. Het verhaal dat daarbij hoort is het verhaal van het paradijs waar Adam en Eva leefden in onschuld. Daar was alles goed, zo leerde ik. Totdat Eva zo stom was (of was ze juist superslim?), en later Adam door toedoen van Eva ook, om een verboden vrucht te eten. Toen was het afgelopen met de onschuld. Eva en Adam kregen zagen elkaars naaktheid en schaamden zich. Ze werden zich bewust dat ze een oordeel konden hebben over elkaar. Een oordeel over of iets mooi of lelijk, goed of slecht, eerlijk of oneerlijk is.
Met het verliezen van de onschuld, moesten Eva en Adam het paradijs verlaten.
De opdracht om verantwoordelijk te zijn voor de aarde waar ze op woonden bleef, maar werd aangevuld met dat moeilijke begrip oordeel.

Al eeuwen bevolken mensen deze aarde. De verantwoordelijkheid die we hebben voor de aarde en voor elkaar moet ieder mens accepteren om het leven leefbaar te houden en te maken. Een ingewikkelde klus, zeker als we daarbij ook nog een mening hebben over wat goed en kwaad is in het leven.

Was het ooit anders? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik lijd aan wat ik niet kan dragen en aan mijn eigen neiging tot veroordeling.