‘De goede herder liet de 99 schapen die bij de kudde hoorden alleen en ging op zoek naar het verdwaalde schaap’ zei de meester op de zondagschool. Later meende ik te begrijpen dat dit verhaal te maken had met ‘gelijkheid’. ‘We zijn allemaal evenveel waard!’ En nog later begreep ik dat het niet ging om gelijkheid, we zijn immers allemaal anders, maar om gelijkwaardigheid. Als mensen zijn we gelijkwaardig.

Maar de samenleving vertelt me iets anders. De samenleving vertelt me dat er grote en kleine mensen zijn. Machtigen en onmachtiger. Mensen met hoge en lage status. Rijk en arm. De samenleving vertelt me ook dat je maar beter niet aan de kant van de armoede, eenvoud, kleinheid en machteloosheid kan zitten. Want dan verlies je. Dan hoor je bij de onrendabelen. En zo kom ik weer uit bij het verhaal waar ik als kind zo blij van werd. Omdat iedere herder die op zoek gaat naar het verlorene in zichzelf en in de kudde die hem is toegewezen, om op te tillen uit die verlorenheid naar gelijkheid, mijn hart een moment op doet springen van blijdschap.