Ik beloofde twee dagen geleden mijn eigen ontluistering op te gaan schrijven.  Dat voelt wat ongemakkelijk. Want hoe schrijf ik  in de openbare ruimte zonder een soort emo-blog te ontwikkelen? N’ja God zegene de greep.

Omdat het vandaag dag 22 is van de 40 dagentijd moest ik denken aan de 22e psalm uit de bijbel. Een psalm die me raakt door de godverlatenheid die er in doorklinkt:

Mijn God, mijn God,
waarom hebt u mij verlaten?
U blijft ver weg en redt mij niet,
ook al schreeuw ik het uit.

Als kind groeide ik op met het idee dat God mensen beschermt. HIj zorgt voor je. Jezus is de goede herder. Brengt zijn schaapjes naar de stal. God voelde heerlijk veilig. Pas later zag ik en zie ik nog steeds dat dat helemaal niet klopt. Tenminste niet in de zin dat God mensen behoedt voor ziekte, gevaar, ongelukken, misbruik en martelingen. Het is nog steeds een van mijn grote desillusies in het leven. God grijpt niet in als er een orkaan plaats vindt. God grijpt niet in als een vader zijn kind seksueel misbruikt. God grijpt niet in als iemand dodelijk ziek is. (Met uitzondering van de wonderlijke verhalen van gelukkige individuen). Mensen raken hun huis en werk kwijt, mensen raken getraumatiseerd door het onrecht dat ze aangedaan wordt en mensen gaan dood aan ongeneeslijke ziektes.

En daarom sluit ik mij aan bij de psalmist als hij schrijft

‘Mijn God!’ roep ik
overdag, en u antwoordt niet,
’s nachts, en ik vind geen rust.