Vandaag is het de 20e dag in de 40-dagen tijd. Gestaag nadert het Paasfeest. En het eerste deel daarvan gaat vooral over ontluistering. Dat waar we op hoopten, gebeurt niet.  Toen ik begon met schrijven, 20 dagen geleden, voelde ik weerstand.  Lijden vond ik ingewikkeld en zwaar. Lijden ging  voor mij vooral over dingen waar ik geen of weinig invloed op  had. Over machteloosheid en over de ‘niet-prettige’ oncomfortabele kant van het leven.

Inmiddels begrijp ik waarom ik het zo lastig vond. Bij lijden gaat het over  verlies.  Over denkbeelden die we verliezen, over mensen die we verliezen, over idealen die falen, over kwetsbaarheid, pijn, onrecht en onmacht. Allemaal dingen waar ik moe en verdrietig van word.  Dat wat ik hoopte, gebeurt niet.

Als westers opgegroeid mens, is het verhaal dat de samenleving mij vertelt een verhaal van succes. We zijn rijk. We denken na. We zijn superieur aan andere volken en culturen. De bekering tot ons onvermogen, tot het onrecht dat we doen en tot de pijn die we voelen is moeilijk. in ieder geval voor mij. En volgens mij ook voor velen met mij.  Onze maatschappij bestaat uit winnaars en verliezers.  We zijn het liefst de winnaars. We identificeren ons niet met wie verliest. En als we verliezen, willen we zo snel mogelijk weer op de been staan zodat we niet aan de verliezerskant hoeven blijven.  Want als we verliezen horen we er niet meer bij.

Nou is er volgens mij niets mis met hoop op beter en met  streven naar goedheid en geluk. We zijn krachtige mensen.  Maar er is wel iets mis met ‘niet willen zien waarin je kwetsbaar, afhankelijk, eenzaam en verliezend bent’. Omdat zolang ik  mijn eigen verlies en mislukkingen niet in de ogen wil zien, ik dat van anderen ook niet wil zien en al snel hen buiten mijn eigen veilige ‘winnaars’ wereld zal sluiten.

Hoe nu verder?

Ik heb nog twintig dagen… Wat is mijn ontluistering? Misschien dat dat de komende tien dagen maar eens aan bod moet komen.