Het is de gewoonte om na een tijd te stoppen met medicijnen om te checken of ze werken en of ze nog nodig zijn. Aarzelend en onzeker gingen we er in mee.  Zou hij dat aankunnen? Meteen de dag nadat we stopten zagen we het effect. We zagen de kleine jongen veranderen van een dappere prins in een angstig en boos vogeltje dat zich plotseling voor ons verstopte en dacht dat hij zich tegen ons moest verdedigen. Au. Dat deed heel erg pijn.

Het deed pijn om zijn angst te zien, het deed pijn om hem te zien terugschakelen naar de eerste  weken dat hij bij ons woonde. Terug naar dat gevoel van onveiligheid.  Deden we hem iets aan zonder dat we het wisten?  Wat is er beter? Medicijnen aan een kind geven die hem helpen om gelukkig, open en veel minder bang in het  leven van vandaag te laten staan, maar die wel bijwerkingen kunnen veroorzaken? Of ze niet geven en zo’n ongelukkig en angstig kind te moeten zien?  Velen voor mij zullen deze vraag hebben gesteld. het zijn de dilemma’s die bij behandelingen horen. Je moet kiezen .

Ik wil niet kiezen. Maar samen met de andere mensen met wie ik voor hem zorg zal dat wel moeten want hij kan het zelf  nog niet. Ik bid vandaag omdat ik niet goed weet wat anders te doen. Laat ieders hart van mensen die bij deze kleine jongen betrokken zijn, als arts, leerkracht, voogd of begeleider gecommitteerd zijn aan zijn groei en mogelijkheden en aan zijn behoefte aan veiligheid op het moment dat ze met hem te maken hebben.  Laat ons hart, onze wijsheid en kennis van hem ons als pleegouders helpen om hem te blijven zien en aandacht voor hem te vragen.  Laat God zelf zijn zorgende, zegenende en beschermende handen om ons allen heen leggen en speciaal om hem, zodat hij de ode die hij dagelijks bracht aan het leven, blijft roepen en zingen, ook al begrijpt niemand er wat van! (Want dat hoort ook zo,  de ode aan het leven moeten we delen, begrijpen hoeven we het niet)