‘Je moet je bewust zijn van de macht die je uit kunt oefenen als docent, supervisor, hulpverlener en trainer.’ zei een leraar ooit tegen me. Natuurlijk willen we allemaal integer handelen. Natuurlijk hebben we met mensen het beste voor.  Toch?  Daar ga ik maar vanuit.  Daar wil ik vanuit gaan. Maar toch zie ik zo verschrikkelijk vaak het tegenovergestelde. Ik zie moeders en vaders tegen hun kinderen schreeuwen. Ik zie hulpverleners manipuleren. Ik zie loketbeambten zich verschuilen achter ‘hoe het nu eenmaal hoort’ om daarmee  zichzelf geen moeilijkheden op de hals te halen. Ik zie docenten dreigen. Ik zie dat jonge mensen met stages moeten stoppen omdat een begeleider zelf niet goed weet hoe hij zijn stagiaire moet begeleiden.

Doen we het allemaal? Iedereen? Verschuilen we ons achter systemen, mensen, overtuigingen? Verschuilen we ons voor onze kwetsbaarheid? Voor angst om afwijzing? Voor de mogelijkheid om het fout te hebben? Voor de kans dat iemand een klacht over ons indient? Ik ben bang van wel alhoewel ik de gedachte echt rot vind.  Ik vind het rot omdat we met dit soort acties mensen beschadigen. We veroorzaken onnodig leed.  We veroorzaken dat mensen gaan vechten, of zelf gaan manipuleren, of zich aanpassen omdat ‘het blijkbaar zo moet’.

Mijn macht is groot. Ik bid  tot God dat  Hij mij helpt er geen misbruik van te maken.