De tiende dag  van de veertig dagen naar Pasen is vandaag. Met een kop vol snot en een koortsig gevoel schrijf ik vandaag. Ook het kleine lijden mag er zijn. Ik las mijn blog over As net nog even door. Ik schreef toen dat ik twijfelde over het thema ‘lijden’ omdat het me zo zwaar leek.

Maar ik ging het aan en toen Anne Westerduin mij twitterde dat ze mee zou lezen voelde ik me gesterkt. Ik zou het niet alleen hoeven doen. Er las iemand mee. Ik weet inmiddels dat er heel wat meer mensen meelezen en ook dat bemoedigt me. Vind ik het zwaar om de lijdensverhalen van anderen te publiceren? Ja, ik vind het zwaar. Soms omdat ik de machteloosheid proef van mensen, soms omdat ik geconfronteerd wordt met mijn eigen angst als het gaat om lijden en onrecht. Tegelijk  geeft het schrijven me ook hoop, omdat ik in de verhalen die ik lees voordat ik schrijf  lees dat er mensen zijn die nooit opgeven, die altijd blijven zoeken naar licht, naar dat wat waardevol is. Het geeft me hoop omdat ik lees hoe mensen tot inkeer komen na het doen van onrecht en dat ze willen herdenken wat niet nog een keer moet gebeuren.  En het geeft me hoop dat mensen zo sterk zijn, juist in hun lijden. Dus ik ga door. Op naar de komende 30 dagen. lees je mee?