Een oude vrouw beklom moeizaam de tien trappen van het oude  flatgebouw waar de kluizenaar woonde. Bij de verdieping waar ze moest zijn bleef ze even uithijgen en keek uit over de stad. Ze zag de wijk waar haar dochter woonde met haar kinderen. Ze zag de school van haar kleinkinderen. Ze zag het centrum waar haar zoon een duur appartement bewoonde. Ze zag haar eigen oude stadswijk waar ze nu al bijna 50 jaar woonde. Ze keek naar de lucht boven de skyline. Een goudrode gloed hing boven de stad. 

De vrouw liep verder over de galerij en belde aan bij nummer 1007. Een donkere vrouw met lang zwart haar deed open. De oude vrouw schrok. Op de een of andere manier had ze een oude man verwacht. Dit was een vrouw en ook was ze nog jong. Een jaar of 40 schatte ze. Kon die wel..  De kluizenaar stapte naar achteren en nodigde haar met een zwierig armgebaar naar binnen. Ze zette haar op een hoge stoel, schonk haar lievelingsthee in en masseerde daarna haar onderbenen en voeten. De oude vrouw kwam tot rust en leunde met haar ogen dicht tegen de stoelleuning.

‘Ik was laatst bijna dood’ zei ze plotseling. ‘Ik lag in mijn bed en ik voelde mezelf wegzakken. Ik zag Licht en ik voelde me warm. Het leek alsof alles goed zou zijn als ik daar zou blijven. Toen zag ik een engel in de schaduw staan, hij hield zijn open handen voor me en daar lag een witte parel er in. Het volgende moment lag ik weer in mijn bed. Ik had het koud. Ik had kunnen sterven toen. Ik was er aan toe. Mijn kinderen zijn  volwassen, mijn kleinkinderen hebben goede en slimme ouders, mijn man is enkele jaren geleden overleden. Waarom ben ik niet dood?’

De kluizenaar keek haar lang en serieus aan met haar donkere ogen. Ze glansden. Kleine lichtjes leken er in te dansen. Toen sprak ze: ‘De engel in de schaduw is de levensengel. De parel in zijn hand wijst erop dat er iets is in je leven dat je nog toe zou willen voegen. Klopt dat?’

Het was lange tijd stil. Toen, langzaam, kregen de wangen van de oude vrouw een zachte kleur, alsof er leven in teruggleed. In haar ogen begon een lichtje te branden. Ze keek naar de kluizenaar en deze keek geboeid terug. ‘Het klopt!’ zei de oude vrouw. ‘Er is nog iets wat ik te doen heb.’ Ze leek er plotseling weer jonger en vitaler uit te zien.

Ze bedankte de kluizenaar en de tien trappen naar beneden voelden licht. ‘Er is nog iets wat ik te doen heb, er is nog iets wat ik te doen heb..’ de woorden zongen in haar hoofd.

(Een bewerking van het  verhaal ‘Een blik in de voorhof van het paradijs’ uit het boek ‘De kluizenaar’ van Ebba Pauli)