Vandaag reed ik in mijn auto naar mijn werk en dacht na over een aantal mensen die ik heb ontmoet de laatste tijd. Mensen die mijn tocht door het leven vertragen, doordat ze niet zo snel kunnen denken, doordat ze ziek zijn, doordat ze mijn constante zorg vragen (lief regenboogprinsje), doordat ze geen zin hebben om naar me te luisteren, doordat ze een andere visie hebben op de dingen dan ik. Ze zorgen ervoor dat ik minder snel kan werken, dat ik na moet denken over wat ik wel en niet kan doen, dat ik me schuldig voel als ik mensen te lang niet spreek. Ik reed in de auto en was ze dankbaar, deze mensen. Ze helpen me namelijk om stil te staan, langzamer te gaan en in te zien dat het leven om iets anders draait dan vooruit gaan. 

Om wat dan? Om aandacht? Om samen op te trekken? Om mensen niet alleen te laten? Om niet rijk en eenzaam te worden? Om een gevoel van betekenisgeving te hebben? Om niet naast mijn schoenen te gaan lopen?

Brother David Steindl Rast vertelt in de onderstaande video het verhaal van Efraim en Eliza, twee Russische pelgrims op weg naar Jeruzalem. Eentje komt in de stad aan, welke dat is, dat is de vraag.