Het laatste avondmaal is, misschien mede door Da Vinci een publiek eigendom geworden. Ik ben er zelf op de een of andere manier ook heel gek op. Het is een tragisch moment in het lijdensverhaal van Jezus. Hij eet voor het laatst met zijn vrienden, een soort galgenmaal dus. En hij vertelt ook nog eens tijdens die maaltijd dat één van zijn vrienden hem zal verraden. Het is een moment van samen en tegelijk is het een moment van dreigende ontwrichting.

De foto die ik voor deze blog heb gekozen is een foto die in Dublin  op de wand naast een pleintje is geprint. Voor het kunstwerk poseerde de smeltkroes van inwoners van Dublin. Jezus werd vertolkt door Kulpreet Singh, doctoraatstudent aan Trinitycollege in Dublin en verder schoof o.a. een netwerkanalist, bouwvakker, fotograaf, tattoo-artiest aan als zijnde de discipelen.  Byrne maakte het als een afsdruk van de multi culturele samenleving van Dublin. De foto trof mij doordat er, omdat het geïnspireerd is op Da Vinci, een sfeer van tijdloosheid ontstaat. Het beeld  vertelt over hoe we als mensen allemaal in een broos evenwicht met elkaar samenleven. Dat we in staat zijn elkaar te verraden, ook al willen we dat niet. De foto trof mij ook door de mensen die voor het schilderij op het pleintje zaten te eten.  Zo ontspannen en lekker in het zonnetje, alsof ze geen weet hebben van  de dreiging die er in het schilderij naast hen aanwezig is. Het is net het echte leven.