Post Traumatic Growth Potential

op

Dat deze blog bovenstaande titel moest hebben, wist ik zeker. Ik kwam de term tegen in het boek ‘Oud zeer’ van Bram Bakker, die het weer had gehoord van het advocatenechtpaar Knoops.  Een inspirerende term. Ik kom er  aan het einde van deze blog op terug.

Mijn profiel is die van de inspirator.

Ik inspireer, maar ik ontwikkel mezelf ook door geïnspireerd te worden. Afgelopen jaren waren op zijn minst paradoxaal. Er was inspiratie en er waren ook processen die me uitputten.  En dan waren er ook nog de andere grote vragen waar ik helemaal geen tijd voor had om me in te verdiepen, maar die me wel veel zorgen baarden. Ik leefde vaak tussen vrees en hoop, tussen frustratie en missie. Ik deed mijn best iets te betekenen, maar vaak lukte dat helemaal niet, juist bij zaken die ik zo van belang vond.  Door de zorg voor mijn pleegzoon kwam ik in de wereld van Jeugdzorg terecht. Een weerbarstige wereld aan alle kanten. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de mensen van Carehouse die al zoveel jaar echt klaar staan voor onze telg. Met name de mensen die met ons samenwerkten en de hele context om onze pleegzoon heen meenamen heb ik gewaardeerd, zoals de therapeute die met iedereen belde en een levensverhaal voor hem schreef dat  we via EMDR voor hem mochten voorlezen. Carehouse en de therapeute zijn voorbeelden van organisaties en mensen die zorgvuldig en humaan werken.  Deze dingen wil ik echt genoemd hebben voordat ik bij het deel wat ik verfoeid heb kom. Lees verder →

Op de rem? (Over heel veel boeken)

op

Sinds januari heb ik van mijn lief een abonnement op Storytel gekregen. Op dat moment ging mijn boekenwereld, die al jaren lang door de zorg voor de Regenboogprins en later de komst van de Spaanse Galgo Dante op een laag pitje stond, weer open.
Al wandelend met de hond, prins wegbrengend en ophalend van school, rijdend naar trainingen, de Hogeschool, en naar mijn oude moeder in Hoogeveen,  luisterde ik ik boeken. Lees verder →

Fantastisch kinderboek (Morrigan Crow – Nevermoor)

op

Voor wie van de boeken over Harry Potter houdt; deze serie is ook geweldig.
Morrigan Crow speelt de hoofdrol. Deel 1 begint ermee dat Morrican tot de ‘vervloekte kinderen’ behoort. Als er een ongeluk of ramp gebeurt kijkt iedereen naar haar.  Iedereen denkt dat het aan haar ligt. Alle vervloekte kinderen en dus ook Morrigan moeten sterven in de nacht van Avondstond: de laatste dag van het Tijdvak. Maar vlak voordat dat gebeurt wordt ze gered door Jupiter Noord, uit Nevermoor. Hij neemt haar mee naar deze nieuwe wereld en  schrijft haar in voor de selectie van het exclusieve wondergenootschap. Als het Morrigan lukt om de proeven te doorstaan en lid te worden van dit genootschap kan ze in Nevermoor blijven.

De boeken zijn fantasierijk en spannend. Onze Regenboogprins heeft jarenlang alleen boeken met plaatjes en tekst willen lezen, maar deze serie leest hij zonder bezig te zijn met de plaatjes. Het verhaal is zo beeldend geschreven dat het zich voor je ogen afspeelt ook al lees je alleen de letters. Het is een echt ‘reis van de held’ verhaal, waarbij je met de verschillende vrienden en vijanden van Morrigan meeleeft en niet zeker weet of de vijand van Morrigan nou eigenlijk ook echt een vijand is.
Inmiddels zijn de Regenboogprins en ik in het 3e boek beland. Het eerste deel kreeg de Regenboogprins van zijn neef, waarbij zijn ouders vertelden het allebei ook gelezen te hebben. Zij wachtten reikhalzend op het 4e deel.

Gelukkig hebben de Regenboogprins en ik nog een groot deel van het 3e deel te lezen voordat we ook moeten gaan wachten.

Maar zeg nou zelf, reikhalzend wachten op het volgende deel van een boek, dat is toch fantastisch?

Het boek staat in de boekwinkel bij de leeftijd van 10-12 jaar, maar ik denk dat er ook 10-80 jaar had kunnen staan.
Schrijfster: Jessica Townsend
De titels staan op de bijgevoegde foto. Het blauwe boek is deel 1, het rode deel 2 en het groene deel 3.

 

Ik ben een pleegkind, en nu…? (Boek voor tieners)

op

Een jaar geleden, ontmoette ik haar tijdens het interview dat ik met haar deed voor een podcast. Ze was opgegroeid in een pleeggezin en wilde daarover vertellen. Inmiddels was ze in de 30 en had ze besloten iets te willen betekenen voor jongeren die nu in een pleeggezin wonen. Ze wilde een boek schrijven. En of ze dan mijn pleegzoon daarvoor mocht interviewen. Hij wilde wel. Lees verder →