Mini bieb: De ingewijden – Hella S. Haasse (boekrecensie)

op

Ik geloof dat er soms ogenblikken zijn, dat zijn dan misschien die vreemde toestanden waar je gewone verstand zich tegen verzet, dat je je bewust wordt van een ander verband. Bewust worden is te sterk uitgedrukt. Je doorziet het niet, je begrijpt het niet. Iets in je, dat diep zit, buiten het bereik van je denkende en handelende ‘ ik’,  voelt het alleen.

Uit de minibieb bij mij in de buurt haalde ik het boek ‘De ingewijden’ van Hella S. Haasse. Mijn ouders stimuleerden mij als kind altijd om te lezen, maar ik ben niet opgegroeid met het lezen van literatuur, dus veel schrijvers leerde ik pas kennen toen ik volwassen was. Hella Haasse leerde ik zelfs pas een paar jaar geleden kennen toen een vriendin een boekje van haar gaf. Lees verder →

Als broers en zussen (boekrecensie)

op

‘Als… ‘ is het eerste woord van de titel van het boek. Als broers en zussen. Femmie Juffer, Lindy Popma en Monique Steenstra interviewden verschillende pleegbroers en zussen en adoptiebroers en zussen. Ze leven in één huis, maar komen niet uit dezelfde moederbuik.
Lillian van Rooij maakte de foto’s in het boek. Respectvol en natuurlijk brengt ze de jongeren in beeld. Geen van de koppels lijkt op elkaar. Soms zie je diverse culturele achtergronden of grote uiterlijke verschillen. Maar ook zie je wat ze verbindt. Een gedeelde hobby of waarde, een hond, speelgoed. In de interviews vertellen de jongeren hierover.
Terwijl ik het aan het lezen en kijken was dacht ik na over mijn eigen zus. En ik dacht aan de zus van de Regenboogprins.
Het bijzondere aan broers en zussen vind ik dat je ongebreideld kunt ruziemaken en toch enorm veel van elkaar houden. Je kunt elkaar steunen en beschermen, je kunt met elkaar lachen en je kunt ook tijdenlang elkaar niet spreken, en dan weer verder praten alsof je elkaar gisteren sprak. Lees verder →

En we noemen het: Schrikbeelden!

op

Twee dagen geleden haalden we hem op. Dante, de Spaanse soort van windhond gemengd met andere rassen. De prachtige Dante, die ons bang aankeek toen we hem haalden. Die in paniek raakt van het verkeer in onze straat. Maar ook, die vrij snel gewoon zijn plasje deed, die s nachts alsnog het eten oppeuzelde dat hij overdag liet staan, en die de 2e ochtend al kwispelend naar me toe kwam en zelfs even op zijn rug ging liggen zodat ik hem over zijn buik kon aaien.
Die Dante, die schrikt van iedere man en van iedere plotselinge beweging.
Afgelopen middag wandelden de Regenboogprins en ik in Amelisweerd en vertelde ik dat Dante als hij iemand met een bal zag spelen, misschien bang was dat diegene de bal naar hem zou gooien. Lees verder →

Kevin

op

Dit jaar trok ik veel op met Kevin. St Kevin, zelfs. Een jaar waarin er voortdurend vogeltjes een ei in mijn hand legden, waarbij ik vooral de opdracht had om te wachten. Soms viel een ei kapot. Dan moest ik huilen. Maar toch legde dan later hetzelfde vogeltje opnieuw een ei in mijn hand. Een grote vogel legde een gigantisch ei, ik moest hard werken om het ei te beschermen.  Kleine vogeltjes legden eitjes die snel uitkwamen en ik verwonderde me over hoe prachtig de kleine vogeltjes waren. St Kevin, de professional in wachten, hielp me om mijn weg te zoeken tussen wachten en faciliteren

Nou ja, en wat al deze symbolische woorden betekenen, hoop ik de komende weken af en toe op te schrijven.