Dichterbij

Ik dacht altijd, dat ga ik nooit kunnen, andere kinderen erbij. Door de podcast denk ik dat niet meer. Ik weet niet of ik het ooit zal doen, pleegmoeder worden, maar ik denk niet meer dat ik het niet kan.  Gerdien

Afgelopen week kreeg ik via Whats App een uitgebreide reactie van een moeder op de podcasts van Engage the Village die de afgelopen tijd gepubliceerd zijn. Met veel plezier las ik wat ze schreef. Ze schreef hoe tijdens het luisteren de verhalen van de eigen kinderen en pleegkinderen steeds iets dichterbij kwamen.  Hoe ze er langzaam in kwam. Ze was blij met ook de oudere eigen kinderen die meer terugkeken in de tijd en die,  verrassend voor haar,  het verrijkend vonden om pleegbroers en zussen in hun leven te krijgen. Maar wat ik het mooiste vond om te lezen was dat ze, door de podcast niet meer denkt dat ze geen pleegmoeder zou kunnen zijn. Die ontdekking bleef echt bij me hangen. Waarom eigenlijk?

Een van de redenen dat ik met dit project en mijn foto-instagram ben begonnen, is dat ik mijn eigen levenssituatie en die van pleegkinderen wat dichter bij de samenleving wilde brengen.  Als mensen mij vroegen, ‘waarom?’ begon ik een filosofisch verhaal over dat ik hoopte dat ik wat minder ‘nobel’ gevonden zou worden. Dat zei namelijk ooit iemand tegen mij.

Er hangt een vreemde sfeer om de pleegzorgwereld heen en die varieert van ‘ verschrikkelijke horrorverhalen’ tot ‘bijzonder liefdevole harteverhalen’.  Pleegouders zijn helden, falende vrijwilligers, of bijzonder pragmatisch professionele ouders, die iets goeds willen voor de wereld. Eigen kinderen zijn kinderen die veel opgeven voor hun pleegbroers en zussen en die graag willen helpen. Pleegkinderen zijn kinderen die ‘beschadigd en kwetsbaar’ zijn en hun ouders zijn ook op zijn minst ‘heel kwetsbaar’ maar kunnen ook ‘de grote afwezige of slechterik’ zijn. En al deze beelden stoorden me.  Het vertelde me dat pleegzorg op de een of andere manier ver af staat van mensen. Zo veraf, dat je gemakkelijk aannames kan doen over hoe het is.   Lees verder →

Hier Blijven?

Boter bij de Vis, De Regenboogprins, zijn pleegvader, pleegmoeder en een goede vriendin (allemaal van theatergroep het Ei) maakten een video bij het liedje ‘Hier Blijven’ . Bijna zeven jaar komt in vier minuten voorbij en daarnaast de eigenheid ven ieder. Want eigenheid is iets dat, als dat in je bevestigd wordt, je veerkrachtig maakt. En ook, dat je ergens hoort en mag blijven.

Het is alweer ruim zes jaar geleden dat de Regenboogprins bij ons kwam wonen en wat hebben we in ons gezin veel geleerd. Iedereen. De Regenboogprins moest leren

Charissa Bakema

dat hij ons kon vertrouwen. Wij moesten leren om met al zijn regenboogkleuren om te gaan. Wij moesten veel en vaak nadenken over onszelf en onze acties en nog steeds, want inmiddels is de Regenboogprins de puberteit in gerold en bespreekt hij met ons wat hij wel en niet prettig vindt. Over het algemeen is de beoordelingsmeter van ons allemaal positief.  We  hebben veel lol en we maken als we ruzie hebben, het goed met elkaar.

Naast dat we moesten leren  met elkaar om te gaan, moesten we ook leren omgaan met het hele systeem om de Regenboogprins heen. Als eerste een band opbouwen met zijn moeder en zus en daarna de verschillende hulpverlening en school.

Na een paar jaar hadden we het best goed onder de knie.

Ik had zin om mijn eigen talenten en die van de Regenboogprins te combineren en maakte een fototentoonstelling over ons leven als pleeggezin. . Muziekduo Boter bij de Vis, maakte een paar liedjes op basis van de verhalen die ik had gemaakt over de bijzondere uitspraken van de Regenboogprins. Vitree en Simone van der Meulen van Kunstuitleen Emmeloord boden mij de gelegenheid de expositie te starten.

Na de fototentoonstelling bedacht ik samen met pleegzorgorganisatie Vitree een superleuk kunstproject om nog veel meer van het pleegzorgleven te laten zien, en dan niet de ellende, want we weten dat er veel narigheid en ellende is in het leven van ouders en kinderen voor er sprake is van een uithuisplaatsing. Nee, we zijn  op zoek (alhoewel de ellende er ook mag zijn) naar verhalen van veerkracht en hoop. Want die verhalen zijn er ook. En het is goed om die te laten horen. Echte verhalen, waar dwars door ellende en narigheid nieuwe wegen worden gevonden. Het klinkt misschien gek, maar een paar jaar geleden had niemand van ons gekund wat we nu hebben gedaan. En dan is dit ook maar weer een soort van begin. Ik ben benieuwd waar het eindigt.

Boter bij de Vis, De Regenboogprins, zijn pleegvader, pleegmoeder en een goede vriendin (allemaal van theatergroep het Ei) maakten een video bij het liedje ‘Hier Blijven’ . Bijna zeven jaar komt in vier minuten voorbij en daarnaast de eigenheid ven ieder. Want eigenheid is iets dat, als dat in je bevestigd wordt, je veerkrachtig maakt. En ook, dat je ergens hoort en mag blijven.

Doe je mee met de online MEET UPS van ENGAGE THE VILLAGE?

Creatieve Meet Ups voor eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders (10-18 jaar).
De aanmeldingen beginnen te lopen, bij iedere workshop nog ruimte voor 4 a 5 mensen.
Check de agenda voor meer info.

21 februari: SONGWRITING met Tabitha en Kika

28 februari: THEATER met Andre en Tabitha

6 maart: ART IS IT met Charissa en Hanna

14 maart: PODCAST CREATIEF met Wouter en Charissa