Een aantal weken geleden vroeg Sylvia Huisman, communicatie-adviseur bij Vitree of ze mijn naam en die van mijn lief door mocht geven voor een interview voor de Podcast ‘van twee kanten’ van de Volkskrant. Inmiddels is het interview gedaan en gepubliceerd. Als je ‘m nog niet gehoord hebt; hierboven staat de link. Misschien wil je’m eerst luisteren voor je verder leest. Lees verder →
Ik vroeg om een aanbeveling..
… ik kreeg een prachtige brief van Anita:
Aanbeveling Charissa Bakema
Mijn hart vult zich nog steeds met dankbaarheid en in mijn hoofd speelt de ene mooie herinnering na de andere zich af als ik terugdenk aan de lessen van de Theater & Creativiteit minor. Ik neem je graag mee in een paar van deze herinneringen.
Helaas had ik een les gemist. Ik had uitgesproken dat ik misschien wel weer iets met dansen wilde doen voor onze voorstelling, daar hadden we wat mee gespeeld en nu krabbelde ik direct weer terug. Een gevoelig punt. Dus ik bleef thuis. De ochtend les was lang en breed voorbij voor ik durfde te reageren op de vragende berichten met uitgesproken zorgen om mij. Charissa vroeg of ik die dag toch nog even langs kon komen. Ik voelde me ondertussen best wel schuldig en heb haar in de middag opgezocht op school. Al snel kwamen er tranen, ik zat vast in mijn hoofd en durfde niet. Lees verder →
Meikevers!
Verknocht aan Utrecht, leefde ik al zo’n 30 jaar met een niet kloppende overtuiging. Namelijk dat ik, ondanks dat ik gek op de stad ben, ten diepste een natuurkind ben. Als ik met mensen over mijn jeugd sprak, vertelde ik standaard over de bossen van Ommen, waar ik als kind doorheen zwierf, op zoek naar uileballen, die ik dan uit elkaar ploos om de botjes van de opgegeten muisjes te vinden.
Een paar jaar geleden kwam de eerste barst in die overtuiging toen ik met lief en regenboogprins op een boscamping stond in mei, en we de hele dag de knagende kaakjes van 1000en kleine rupsjes hoorden. Groene rupsjes die uit de bomen kwamen met zijden draadjes en op mijn haar en in mijn nek landden. We ontmoetten daar ook de eerste meikevers, vreemde grote bruine torren die met massa’s tegen de lamp vlogen en dan op hun rug op de grond vielen en vervolgens meestal doodgingen. Toen wij een beetje verontwaardigd aan de boscamping eigenaar vertelden dat we die rupsjes niet zo leuk vonden, haalde hij zijn schouders op en zei ‘ het is een boscamping!’ Ik zag hem denken: ‘stelletje stadsmensen’.
Een maand geleden sneuvelde de overtuiging helemaal. Sinds juni vorig jaar zijn wij samen met mijn zus en zwager de trotse eigenaars van een chalet, in Giethmen, op een klein park omringd door bos, heide, heuvels, akkers en weilanden. Lees verder →