Ik denk na over twee zinnen die een paar dagen geleden plotseling in mij opkwamen.
“Het is onontkoombaar. We zijn hier op onszelf. Er is geen God’. Een angstwekkende gedachte voor iemand die altijd een Aanwezigheid heeft ervaren buiten en in zichzelf. De volgende gedachte was: ‘Het komt er dus op aan te leven volgens de wet van de Liefde en Goedheid, te leven alsof God er wel is. Dat is de enige weg.”
Ik eindigde afgrond deel drie met de volgende vragen:
Mocht God er toch zijn, hoe is hij dan aanwezig? En op welke manier verhoudt God zich tot mensen?