Deze week las ik een bericht van een leuke vrouw die ik afgelopen jaar ontmoet heb. Ze schreef:
Al een aantal dagen voel ik me onrustig. Veel scholen en bedrijven zijn op creatieve manieren bezig om door te gaan; om overeind te blijven, te overleven. Dit levert zeker mooie dingen op, maar ik ben bang dat we te weinig stil staan bij de lessen die we kunnen leren uit deze tijd.
De schoolexamens en programma’s gaan gewoon door (in aangepaste vorm), want ja die PTA’s. Terwijl we de belangrijkste lessen voor leerlingen, laten liggen.
Wat doet deze situatie met jou! Hoe ga je om met angst; sluit je je op, ga je hamsteren, ontken je het probleem en blijf je je vrienden opzoeken. Corona maakt geen verschil in afkomst, geloof, politieke voorkeur of geaardheid. Zouden wij dat ook niet moeten doen. Hoe gaan we om met onze omgeving, natuur, wereld?
Wat doet het met je als je structuur en zekerheid wegvalt. Wie ben jij?
Ik voel sterk dat ik moet stilstaan om te voelen wat nu echt belangrijk is.
Van alle berichten die ik had gelezen bleef deze me bij. Ik herkende mezelf. Niet zo zeer in degene die stil staat, maar in degene die zo goed en zo kwaad mogelijk door probeert te gaan met het leven van alle dag. Zo gewoon mogelijk, zonder te duiden wat er allemaal gebeurt. Lessen omzetten in digitale instructies. 30 uur per week extra draaien in de zorg en het onderwijs voor de regenboogprins en zijn angst voor zover dat mogelijk is, klein te houden. Bijhouden hoeveel besmettingen er per dag bij zijn gekomen, lezen of er al hoop gloort. Mijn ouders om de paar dagen bellen. Meeleven met wie nu niet bij zijn zieke ouders mag komen in het ziekenhuis of verpleeghuis. Bezorgd zijn over mijn schoonmoeder die in de zorg werkt. nadenken over Europa, over de vluchtelingenkampen, de hongersnood- de landen waar grotere armoede en minder zorg is, waar Corona nu ook uitbreekt. Nadenken over wat de genomen maatregelen uiteindelijk gaan betekenen voor onze samenleving komt er bijna niet van.
Laat ik maar beginnen bij mezelf. Ik heb deze week een paar dingen ervaren. Als eerste de stad, die plotseling de sfeer van een zondag had. Veel mensen die op straat wandelden. Weinig verkeer. Zelf heb ik ook bijna niet in de auto gereden. Alsof ik terug in de tijd ging.
Verder zat ik altijd graag in koffie tentjes en hou ik ook van ‘uit eten’. Het was vreemd dat de horeca dicht was en ik miste de informele en toch anonieme gezelligheid.
Tegelijk ontdekte ik dat ik nu enorm Consuminderde, zo maar, ontstaan door de situatie.
Ik was onder de indruk van alle creatieve ideeën die de afgelopen week oppopten , ik voelde de kracht van mensen die plotseling andere wegen moesten zoeken omdat ze zzp-er waren. Ik cancelde een evenement dat ik had georganiseerd en evenementen waar ik iets zou gaan doen, werden afgezegd. Ik merkte dat ik het jammer vond, maar dat het voor mij nu niet essentieel was.
Wat was er dan wel essentieel? Wat is essentieel?
Samen met mijn lief en de regenboogprins leef ik in een cocon deze weken. We maken ons zorgen om Sis die we momenteel niet mogen bezoeken. We houden digitaal contact met onze dierbaren. Gelukkig is met hen tot nog toe alles goed. We proberen mee te werken aan voorkomen van besmetting door thuis te blijven. We uiten onze onrust omdat we als extraverts ons toch wat opgesloten voelen. We genieten van de Regenboogprins, die zich dapper aanpast. Ik geniet van hoe we dit doen samen, er doorheen gaan, zonder te weten hoe het afloopt. Dat is wel essentieel.
De mensen in de kern van mijn bestaan zijn er en in hen is altijd mijn liefde en mijn welzijn.
T’is misschien nog niet zo’n helder verhaal, maar dat past dan weer goed bij de tijd. Dank Sandra voor het schrijven van je Facebook-post. Je zette me stil.
Dank lezer voor het doorworstelen van deze niet zo scherpe blog. Hoe is het met jou? Kun je jezelf vinden in de waan van deze dagen?
In al z’n onscherpte heb je helder laten voelen wat het met je doet. We hebben troost tv en troost blogs, heel belangrijk.
Ik vind het lastig om een groot kind in huis te hebben die normaal gesproken veel weg is. Hij heeft moeite met het serieus nemen van de voorschriften (ziet dus wel zijn vrienden) en is gelijkertijd meer thuis dan ooit. Ik koop spullen om te koken en bakken, daar geniet hij van en van cheesecake word ik ook blij. Maar verwarrend is het wel voor ons twee. Mijn dochter heeft nergens last van. Zij zegt: ik ben altijd al in quarantaine. Wat normaal zo pijnlijk is is nu een groot geluk, ze is altijd thuis en vermaakt zich uitstekend
Ha ha, die dochter ook. Het kan verkeren. En je zoon, ja, moeilijk om dat te managen lijkt mij. Misschien kunnen jullie een handeltje in cheesecake beginnen? Kan hij dat langs brengen – mag hij naar buiten – bezorgers hebben al goede manieren gevonden hoe ze dT fysiek contact loos kunnen doen.
Dag Baak en Bea, op het juiste moment lees ik je Blog Charissa. Ik heb net alle attributen (telefoon, laptop, informatiemappen) van de Leusdense Corona-hulplijn overgedragen aan een andere vrijwilliger.
Eerste reactie is bij mij: vechten tegen het gevaar van Corona in ‘opperste staat van paraatheid’. Overleg met broers over onze zeer oude ouders. In eigen wijk en dorp alles ‘klaar maken voor de storm’: hulplijnen opzetten, communicatie organiseren, bemiddelen tussen hulpvragers en -aanbieders, me overal tegenaan bemoeien, goede ideeën lanceren en deze (bij voorkeur op mijn manier) het liefst direct uitvoeren.
Ik heb het daarnet voor een groot deel overgedragen. Ben er moe van en tegelijk toch ook wel heel tevreden over. In crisissituaties kom ik het best uit de verf.
En nu dus de cool down fase. Gedurende de week heb ik die ook een paar keer toegepast: stuiken snoeien, onkruid wieden, mest rijden… Daar wordt mijn geest rustig van.
Cool down. Wat nu? Een hele moeilijke sudoku opgelost. Verder weet ik het niet zo goed. Ben bang dat ik me moet gaan wijden aan minder uitdagende zaken als de was, de administratie en de belastingen.
Herken je gedoe met de kinderen Bea. Ik heb deze week bedacht dat ik ze nu eindelijk eens moet gaan opvoeden op sommige punten. Gisteren heeft er één het huis gezogen. Vandaag heeft er één de boodschappen gedaan en gekookt. Positieve ontwikkelingen.
En dan zijn er nog van die snelle gedachten als ‘wat treffen ze aan als IK ineens doodga?’ Heel concreet zie ik dan de rommel op mijn bureau liggen. De stapels naast de computer. Op dood gaan ben ik nog niet voorbereid.
Fleur