Rood is ja (boek van Sara Kroos)

op

Ik kende haar eigenlijk alleen van de Lama’s. Zelf zegt ze over die tijd dat mensen haar de slechtste lama vonden. En verder ben ik niet heel erg van het cabaret dus ik leerde ook niet meer van haar kennen, tot nu toe dan.

Het boek ‘Rood is ja!’ kwam telkens naar voren in mijn mogelijk te lezen en te luisteren boekenlijstje voor Storytel. En de reacties op het boek maakten dat ik besloot om het te gaan luisteren. ‘Rood is ja’ is een indrukwekkend boek. Pijnlijk en rauw en goed geschreven. Sara beschrijft hoe het seksueel misbruik in haar jeugd, zich voortzette in de kliniek waar ze was opgenomen, onder het mom van een ‘relatie met de therapeute die haar behandelde’ en hoe ze uiteindelijk zieker de kliniek verliet dan ze er in ging.
Ook beschrijft ze hoe haar vrouw en haar vrienden haar onvoorwaardelijk steunen en steunden en hoe zij hoe dan ook in het leven wil staan. Als echtgenote, als moeder, als mens.
Deze beide thema’s raakten me. Het gedraai van de kliniek en de macht die de instelling tot in de rechtbank leek te hebben maakte me verdrietig. Ik weet dat waar verschillende belangen zijn, macht al gauw een rol gaat spelen. Lees verder →

Verwonder je met Marlin Wildeboer (boekenblog)

op

Je laat weten waar je bent en met wie.
Je bent op het afgesproken tijdstip thuis.
Als je naar bed gaat, leg je je telefoon op de gang aan de lader.

Drie basisregels in gezinshuis Verwonder. Toen ik ze las, herkende ik ze direct. Ze zijn nodig om samen te kunnen leven. En het zijn ook precies die regels, waar, als er niet aan gehouden wordt, van alles in misgaat. Marlin Wildeboer deed mee aan één van de eerste podcasts van Engage the Village. Tijdens de opname vertelde ze dat ze een boek aan het schrijven was over hoe het voor haar was om in een gezinshuis te leven. Marlin’s ouders startten in 2015 met gezinshuis ‘Verwonder’ waar naast hun eigen dochters, vier kinderen wonen. Voor die tijd deden haar ouders crisispleegzorg, sinds haar 9e wonen er dus voor kortere of langere tijd extra kinderen bij het gezin waarin ze opgroeit.  Marlin beschrijft in haar boek wat een gezinshuis is, hoe het er bij haar ouders aan toegaat en hoe het voor haar is dat haar ouders gezinshuisouders zijn.

Er gebeurt nogal wat!

Lees verder →

Achter mijn voordeur

op


Ruim een jaar geleden hoorde ik voor het eerst haar naam. ‘Truusje’ heette ze. Ze deed mee aan een korte video voor een site die ik samen met een team samenstelde voor het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede (www.gedeeldopvoederschap.nl).
Truusje van Zanten viel voor de verkeerde man en werd samen met haar twee jonge kinderen slachtoffer van huiselijk geweld. Zowel zijzelf als haar kinderen waren daardoor ernstig getraumatiseerd en om de moeder te kunnen blijven van haar kinderen, stond ze toe dat haar kinderen opgroeiden in een pleeggezin en een gezinshuis.
Ik schrijf het op in enkele zinnen, maar wat een ellende, pijn en daarnaast ook nog mega-ingewikkelde situaties kan een mens in terechtkomen. Het bijzondere aan deze vrouw is dat ze haar verhaal wilde vertellen. Ze wilde dat meer mensen zouden horen welke nood er achter een voordeur kan zijn.

Truusje heeft inmiddels twee boeken geschreven.

Achter mijn voordeur gaat over hoe haar relatie met haar toenmalige partner begon en zich ontwikkelde tot een situatie waarin niets meer gespaard werd; het huis, Truusje, en zelfs haar toen nog hele jonge kinderen.  Het gaat ook over het moment dat ze een punt achter de relatie zette en de weg die ze daarna ging. Een weg vol rechtszaken en een steeds groter besef van de trauma’s die zij en haar kinderen hebben opgedaan. Truusje neemt de lezer mee alsof je erbij bent. Het is alsof je naast haar staat en mee gaat om de sloten in haar huis te controleren. Je bent boos met haar, maar kunt ook hulp aanvaarden. Steeds meer bewondering kreeg ik voor de moed, assertiviteit en levenslust van deze vrouw.

Dit jaar is het boek  Achter mijn voordeur – het vervolg  uitgekomen. Hierin beschrijft Truusje hoe zeer de trauma’s van toen doorwerken in het nu. Door het oerwoud van instanties, voogden, pleegouders, gezinshuisouders en andere jeugzorgbetrokkenen baant ze zich een weg om te zorgen dat haar kinderen veilig en goed op kunnen groeien.
Vaak voelt ze zich  gesteund. Soms voelt ze zich tegengewerkt en moet ze kei en keihard opkomen voor zichzelf en haar kinderen.
Tussendoor beschrijft ze hoe ze ook langzaam maar zeker ontdekt welk werk ze  graag wil doen en een opleiding gaat volgen. Ze schrijft hoe haar nieuwe partner Joris met haar meeleeft, hoe haar ouders overlijden, en hoe haar zus haar altijd bijstaat.
Juist die stukjes vond ik zo gaaf om te lezen. Ze maken dat ik niet alleen maar het verhaal van een moeder, deze moeder lees, maar het verhaal van een mens. De mens Truusje, die bereid is om haar verhaal met publiek te delen. Een vrouw die een veerkracht toont waar iedereen iets van kan leren. Alleen daarom al raad ik je aan dit boek te lezen. En verder is het wat mij betreft een must voor iedere sociale professional die met ouders van uithuisgeplaatste kinderen werkt.

Waar kun je de boeken kopen? Klik hier

 

 

Leef.

op

image

Vandaag was ik even op bezoek bij een prachtige vrouw die ik nu zo’n anderhalf jaar ken als de moeder van twee stuiterballen. De stuiterballen komen iedere maand een weekendje logeren. We dronken thee en ze vertelde me over haar leven. Een uur lang heb ik stil zitten luisteren. Ze vertelde  en vertelde en ik zag kracht, trots, verdriet en liefde op haar gezicht terwijl zij vertelde over de weg die ze was gegaan. Ze eindigde haar verhaal met twee zinnen.

‘Ik weet dat God bestaat!’

‘Ik ben de moeder van mijn kinderen’

Een beetje stil ging ik weer naar huis. Zijn er dingen belangrijker in het leven?  Ik kon op niets komen.